Του Φώτη Παπούλια
Η απορία όπως διατυπώθηκε από φίλο – αναγνώστη της εφημερίδας. Γιατί τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, δηλαδή Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝ.ΕΛ., ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ, δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες κατά της Χρυσής Αυγής, όπως για παράδειγμα να εμφανίζονται στελέχη τους σε κοινές ομιλίες κατά των ναζιστών – εθνικιστών;
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ερώτημα, μην μπαίνοντας στον πειρασμό να αναλύσουμε το νεολογισμό «δημοκρατικό τόξο». Η Νέα Δημοκρατία έχει ιστορικά άρρηκτους δεσμούς με την ακροδεξιά. Το γεγονός ότι στους κόλπους του κόμματος έχουν βρει στέγη τόσο τα «βαριά» όσο και τα «ελαφρά» πρόσωπα της ακροδεξιάς αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Αποδεικνύεται και πολιτική επιλογή της αφού εκτιμά ότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής τη συμφέρει στους μικροπολιτικούς υπολογισμούς της. Αφενός της προσφέρει άλλοθι για φληναφήματα περί «νόμου και τάξης» και αφετέρου την επισείει ως φόβητρο για να συντηρεί το τουλάχιστον ανιστόρητο επιχείρημα των «δύο άκρων». Ισως ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Χρ. Λαζαρίδης αν ενθυμηθεί το παρελθόν του (ως ηγετική φυσιογνωμία της Β΄ Πανελλαδικής) να μπορούσε να διαφωτίσει τον φίλο του, πρωθυπουργό.
Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να πάρει ξεκάθαρη θέση, φοβούμενο ότι η όποια διαφοροποίησή του μπορεί να προκαλέσει κυβερνητική κρίση. Εχοντας διαρρήξει τη σχέση του με την έστω «κουτσή» Σοσιαλδημοκρατία, αποδεικνύεται δεξιότερο της Δεξιάς, υιοθετώντας τη θεωρία των «δύο άκρων», αφού η ηγεσία του πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό βάζει στη «γωνία» τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι όπως θα έλεγαν σε άλλες εποχές «ρίχνουν νερό στο μύλο της Δεξιάς» δεν φαίνεται να απασχολεί την Ιπποκράτους. Ισως θα ήταν χρήσιμο ο Ευάγγ. Βενιζέλος, κατά την παραμονή του στη Λιψία, να έριχνε μια «ματιά» στις αναλύσεις του ιδρύματος Φρ. Εμπερτ…
Η ΔΗΜΑΡ, ως Αριστερά της ευθύνης(!) προσπαθεί να είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Δέσμια μιας κυβέρνησης που μετατοπίζεται με γρήγορα βήματα προς την ακροδεξιά, αδυνατεί να εκφράσει αυτό που ιστορικά δικαιούται. Εχοντας επιλέξει ως αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται να ασκεί ισομερώς(!) κριτική, ψελλίζοντας κάτι ακαθόριστο και νεφελώδες. Μάλλον η ευθύνη της εξαντλείται στην «κριτική στήριξη» της κυβέρνησης και στο να ορίζει διαρκώς κόκκινες γραμμές μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι ΑΝ.ΕΛ. ως αυτοαποκαλούμενο «πατριωτικό κόμμα», που δεν έχει σχέση με τον εθνικιστικό χώρο, θα μπορούσε δυνητικά να συμμετάσχει σε ένα αντιεθνικιστικό – αντιφασιστικό μέτωπο. Ομως η μη ομοιογενοποιημένη του εκλογική βάση και ο φόβος να «στερηθεί» κρίσιμων ψήφων από λαϊκά στρώματα συντείνει στη στάση της κριτικής από του βήματος της Βουλής.
Το ΚΚΕ παραπέμπει την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Ευθέως αντιπαρέρχεται τη δημιουργία του αντιεθνικιστικού – αντιφασιστικού μετώπου, αφού αυτή θα τον έφερνε στο ίδιο τραπέζι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν εμμέσως χρεώνει την άνοδο του εθνικιστικού μορφώματος σε όλους τους άλλους τότε η αδυναμία ανάλυσης και αντιμετώπισης είναι προφανής.
Το βάρος λοιπόν πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα να προσεγγίσει από τα «αριστερά» τα χαμηλά εισοδηματικά λαϊκά στρώματα, όφειλε να έχει πρωτοστατήσει στη δημιουργία του αντιεθνικιστικού-αντιφασιστικού κινήματος. Αντ’ αυτού ενίοτε απολογείται επί της θεωρίας των «δύο άκρων» και άλλοτε απαντά με γενικόλογες ρήσεις περί της κρίσης και των μνημονιακών πολιτκών που όταν (και αν) αλλάξουν θα φέρουν στον σωστό δρόμο όσους έχουν παρεκκλίνει. Η πρωτοβουλία του Μ. Γλέζου μόνος να μιλάει σε ανά την Ελλάδα μαθητικά ακροατήρια δεν σώζει ούτε καν τα προσχήματα…
Η απάντηση λοιπόν στον φίλο αναγνώστη μάλλον θα τον απογοητεύσει. Οσο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ποντάρει στη Χρυσή Αυγή για να επιβιώσει τόσο θα την αθωώνει και θα επιτρέπει στον κάθε Βορίδη να ξεπλένεται στις κομματικές κολυμβήθρες.
Ξεχνά όμως τον λόγο του Πλάτωνα: «Αυτή και μόνο είναι η ρίζα όταν ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά είναι ο προστάτης…»
Η απορία όπως διατυπώθηκε από φίλο – αναγνώστη της εφημερίδας. Γιατί τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, δηλαδή Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝ.ΕΛ., ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ, δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες κατά της Χρυσής Αυγής, όπως για παράδειγμα να εμφανίζονται στελέχη τους σε κοινές ομιλίες κατά των ναζιστών – εθνικιστών;
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ερώτημα, μην μπαίνοντας στον πειρασμό να αναλύσουμε το νεολογισμό «δημοκρατικό τόξο». Η Νέα Δημοκρατία έχει ιστορικά άρρηκτους δεσμούς με την ακροδεξιά. Το γεγονός ότι στους κόλπους του κόμματος έχουν βρει στέγη τόσο τα «βαριά» όσο και τα «ελαφρά» πρόσωπα της ακροδεξιάς αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Αποδεικνύεται και πολιτική επιλογή της αφού εκτιμά ότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής τη συμφέρει στους μικροπολιτικούς υπολογισμούς της. Αφενός της προσφέρει άλλοθι για φληναφήματα περί «νόμου και τάξης» και αφετέρου την επισείει ως φόβητρο για να συντηρεί το τουλάχιστον ανιστόρητο επιχείρημα των «δύο άκρων». Ισως ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Χρ. Λαζαρίδης αν ενθυμηθεί το παρελθόν του (ως ηγετική φυσιογνωμία της Β΄ Πανελλαδικής) να μπορούσε να διαφωτίσει τον φίλο του, πρωθυπουργό.
Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να πάρει ξεκάθαρη θέση, φοβούμενο ότι η όποια διαφοροποίησή του μπορεί να προκαλέσει κυβερνητική κρίση. Εχοντας διαρρήξει τη σχέση του με την έστω «κουτσή» Σοσιαλδημοκρατία, αποδεικνύεται δεξιότερο της Δεξιάς, υιοθετώντας τη θεωρία των «δύο άκρων», αφού η ηγεσία του πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό βάζει στη «γωνία» τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι όπως θα έλεγαν σε άλλες εποχές «ρίχνουν νερό στο μύλο της Δεξιάς» δεν φαίνεται να απασχολεί την Ιπποκράτους. Ισως θα ήταν χρήσιμο ο Ευάγγ. Βενιζέλος, κατά την παραμονή του στη Λιψία, να έριχνε μια «ματιά» στις αναλύσεις του ιδρύματος Φρ. Εμπερτ…
Η ΔΗΜΑΡ, ως Αριστερά της ευθύνης(!) προσπαθεί να είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Δέσμια μιας κυβέρνησης που μετατοπίζεται με γρήγορα βήματα προς την ακροδεξιά, αδυνατεί να εκφράσει αυτό που ιστορικά δικαιούται. Εχοντας επιλέξει ως αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται να ασκεί ισομερώς(!) κριτική, ψελλίζοντας κάτι ακαθόριστο και νεφελώδες. Μάλλον η ευθύνη της εξαντλείται στην «κριτική στήριξη» της κυβέρνησης και στο να ορίζει διαρκώς κόκκινες γραμμές μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι ΑΝ.ΕΛ. ως αυτοαποκαλούμενο «πατριωτικό κόμμα», που δεν έχει σχέση με τον εθνικιστικό χώρο, θα μπορούσε δυνητικά να συμμετάσχει σε ένα αντιεθνικιστικό – αντιφασιστικό μέτωπο. Ομως η μη ομοιογενοποιημένη του εκλογική βάση και ο φόβος να «στερηθεί» κρίσιμων ψήφων από λαϊκά στρώματα συντείνει στη στάση της κριτικής από του βήματος της Βουλής.
Το ΚΚΕ παραπέμπει την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Ευθέως αντιπαρέρχεται τη δημιουργία του αντιεθνικιστικού – αντιφασιστικού μετώπου, αφού αυτή θα τον έφερνε στο ίδιο τραπέζι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν εμμέσως χρεώνει την άνοδο του εθνικιστικού μορφώματος σε όλους τους άλλους τότε η αδυναμία ανάλυσης και αντιμετώπισης είναι προφανής.
Το βάρος λοιπόν πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα να προσεγγίσει από τα «αριστερά» τα χαμηλά εισοδηματικά λαϊκά στρώματα, όφειλε να έχει πρωτοστατήσει στη δημιουργία του αντιεθνικιστικού-αντιφασιστικού κινήματος. Αντ’ αυτού ενίοτε απολογείται επί της θεωρίας των «δύο άκρων» και άλλοτε απαντά με γενικόλογες ρήσεις περί της κρίσης και των μνημονιακών πολιτκών που όταν (και αν) αλλάξουν θα φέρουν στον σωστό δρόμο όσους έχουν παρεκκλίνει. Η πρωτοβουλία του Μ. Γλέζου μόνος να μιλάει σε ανά την Ελλάδα μαθητικά ακροατήρια δεν σώζει ούτε καν τα προσχήματα…
Η απάντηση λοιπόν στον φίλο αναγνώστη μάλλον θα τον απογοητεύσει. Οσο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ποντάρει στη Χρυσή Αυγή για να επιβιώσει τόσο θα την αθωώνει και θα επιτρέπει στον κάθε Βορίδη να ξεπλένεται στις κομματικές κολυμβήθρες.
Ξεχνά όμως τον λόγο του Πλάτωνα: «Αυτή και μόνο είναι η ρίζα όταν ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά είναι ο προστάτης…»
24/05/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου