ΑΣ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ

Η επέτειος της ανατροπής» για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Deja vu» στην εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, οπότε και συντελέστηκε η πολιτική ανατροπή που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα επιχειρήσει η Κουμουνδούρου, ανήμερα της επετείου των περυσινών εκλογών.

Του Γιώργου Μελιγγώνη

Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η 17η Ιουνίου του 2012 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς από το 4%, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στο 27% και κατέστη κόμμα εξουσίας, καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Έτσι, σε μία φάση που ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ανακτήσει τη χαμένη του πολιτική και κοινωνική δυναμική, θα διοργανώσει «εορταστική» ανοιχτή συγκέντρωση στις 17 Ιουνίου, προκειμένου να «υπενθυμίσει» ότι διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας και να δώσει «πανηγυρικό» χαρακτήρα στη διαδικασία μετατροπής του κόμματος σε ενιαίο. Εξάλλου, κατά τον προγραμματισμό και εκτός απροόπτου, μία ημέρα νωρίτερα, στις 16 Ιουνίου, το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ θα έχει επικυρώσει την «αυτοδιάλυση» του Συνασπισμού, εκκινώντας την αντίστροφη μέτρηση για τον νέο, «ενιαίο», ΣΥΡΙΖΑ.

Προεκλογικός χαρακτήρας

Σύμφωνα με τα σχέδια της Κουμουνδούρου, επικρατέστερος τόπος για την ανοιχτή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πεζόδρομος του Θησείου και ομιλητής θα είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, στην ομιλία του, αναμένεται να εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση, αλλά και «τετελεσμένη» την αυτοδιάλυση του ΣΥΝ, να στείλει και μηνύματα με εσωκομματικούς αποδέκτες. Να καλέσει, μ’ άλλα λόγια, τις συνιστώσες, να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και να μην φέρουν προσκόμματα στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα.

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: "Πρέπει να μπει τώρα ένα τέλος τόσο στην ασυδοσία των φασιστικών ομάδων"

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την εκπυρσοκρότηση όπλου βουλευτή της Χρυσής Αυγής

Ολόκληρο το σχόλιο 

Όσο η φασιστική βία της Χρυσής Αυγής δεν τυγχάνει της αποφασιστικής απάντησης της Πολιτείας, οι βουλευτές και τα μέλη της θα  δρουν ανεξέλεγκτα. Πρέπει να μπει τώρα ένα τέλος τόσο στην ασυδοσία των φασιστικών ομάδων, όσο και στην καλλιέργεια ανιστόρητων και επικίνδυνων θεωριών περί δύο άκρων που υπονομεύουν τις δημοκρατικές αξίες.


Την ίδια στιγμή, είναι παραπάνω από επιβεβλημένος ο έλεγχος των αδειών οπλοφορίας που έχουν οι βουλευτές της.

Μήνυση Κωνσταντοπούλου σε Ρήγα για συκοφαντική δυσφήμηση

Το ποτήρι ξεχείλισε για τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία αναγκάστηκε να καταθέσει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση σε βάρος του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτη Ρήγα, ο οποίος κατά τη διάρκεια της κατάθεσης στην Προανακριτική Επιτροπή για τη Λίστα Λαγκάρντ του πρώην υπουργού Φίλιππου Σαχινίδη θεώρησε σκόπιμο να χαρακτηρίσει για μια ακόμα φορά τη συνάδελφό του «υπερασπίστρια βιαστών».

Διαβάστε το επίμαχο απόσπασμα από τα πρακτικά της συνεδρίασης.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος και η δημοκρατία, λοιπόν, λένε, γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, διότι μπερδεύουν τη δημοκρατία με άλλα καθεστώτα και επικαλούνται τους χουντικούς ως νομιμοποιημένη δράση…

ΑΔΩΝΙΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Αυτά που σας αρέσουν εσάς τα καθεστώτα τα κομμουνιστικά, κυρία μου…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Γεωργιάδη…

ΑΔΩΝΙΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: …και δεν ανεχόμαστε καμία πρωτοβουλία από εσάς, επιτέλους!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Από εσάς που είστε νοσταλγοί της χούντας…

ΑΔΩΝΙΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Αν θέλετε να ρωτήσετε στην ουσία, να ρωτήσετε, αλλά σταματήστε επιτέλους τις κρίσεις! Έλεος πια!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Από τους νοσταλγούς της χούντας…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Οι υπερασπιστές βιαστών είναι νοσταλγοί της χούντας!

ΑΔΩΝΙΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, δεν έχει δικαίωμα να μας το λέει. Δεν έχουν καμία δουλειά…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Οι υπερασπίστριες βιαστών είναι νοσταλγοί της χούντας και των μεθόδων της.

ΑΔΩΝΙΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τις κρίσεις της κ. Κωνσταντοπούλου.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ακούστε, κύριε Ρήγα. Εσείς είστε βιαστής του ελληνικού λαού. Σας το έχω ξαναπεί.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Οι υπερασπίστριες βιαστών είναι νοσταλγοί της χούντας!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Θα το επιτρέψετε κι άλλο αυτό, κύριε Καλαντζή;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Αυτές είναι οι μέθοδοί της, αυτή είναι η πρακτική της που ακολούθησε για να αθωώσει βιαστή. Επί ένα χρόνο προσπαθούσε να εμποδίσει το δικαστήριο να απαγγείλει την ποινή.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Τι λέτε, κύριε; Μιλάτε για υπόθεση που δεν ξέρετε; Γνωρίζετε κάποια υπόθεση;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Να μου κάνετε μήνυση!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Βεβαίως, θα σας γίνει. Θα σας γίνουν όλα αυτά που πρέπει. Αυτή είναι η δημοκρατική σας αντίληψη.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): Κύριε Ρήγα, κυρία Κωνσταντοπούλου, παρακαλώ!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Αυτό είναι η άποψή σας για τη δημοκρατία, υπερασπίστρια βιαστή!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): Σας παρακαλώ πολύ…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Σας παρακαλώ εγώ, κύριε Πρόεδρε.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ζητώ το λόγο.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): Έχετε το λόγο, κυρία Κωνσταντοπούλου.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Πρώτον, κύριε Ρήγα, αναφέρθηκα…

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): Θα σας απαντήσει και ο κ. Ρήγας τώρα.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, όχι…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Δεν απευθύνομαι σε εσάς.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ σας απευθύνομαι όμως.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Εγώ δεν σας ακούω.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν με απασχολεί το αν ακούτε.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Δεν σας ακούω, δεν με ενδιαφέρει.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μη με διακόπτετε!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Στον Πρόεδρο να απευθύνεστε.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ο κ. Γεωργιάδης, ο οποίος θέλει να κάνει μαθήματα δημοκρατίας, είπε προχθές «άλλο χουντικός και άλλο ναζιστής» για τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ αναφέρθηκα σε αυτό και ο κ. Ρήγας θεώρησε καλό να παρέμβει, υπερασπιζόμενος τον κ. Γεωργιάδη. Χαίρομαι πάρα πολύ που αποκαλύπτεστε για το ποια είναι η αντίληψή σας. Υπερασπιστείτε και άλλο τους νοσταλγούς της χούντας, κύριε Ρήγα, συμπράξτε μαζί τους και μην προφασίζεστε ότι σας έπιασε ο πόνος ξαφνικά για τη Δημοκρατία, την οποία έχετε «τσαλαπατήσει» με το χειρότερο τρόπο, έχετε βιάσει και παραβιάσει με τον πλέον απροσχημάτιστο τρόπο. Σας επιστρέφω όλες τις χυδαιότητες τις οποίες διακινείτε. Θα λογοδοτήσετε για όλες τις συκοφαντίες τις οποίες επαναλαμβάνετε και έχω να σας πω ότι έχετε πραγματικά συμπράξει στο βιασμό και της Δημοκρατίας και του ελληνικού λαού. Δεν είστε σε θέση να παραδίδετε μαθήματα σε κανέναν. Όσο δε περί ήθους, αυτό στην περίπτωσή σας είναι ανύπαρκτο και δεν ξαναασχολούμαι με τη στάθμη και το επίπεδό σας.

Συνεχίζω τώρα την εξέταση του κ. Σαχινίδη…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Όχι, δεν θα συνεχίσει καθόλου.
Κύριε Πρόεδρε, σε εσάς απευθύνομαι…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η οποία διακόπτεται από τον κ. Ρήγα, για να μην συνεχιστεί…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Όχι, κύριε Πρόεδρε, δεν θα συνεχιστεί η διαδικασία.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Διακόπτεται, διότι επιτελεί ρόλο και εντεταλμένη υπηρεσία…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Η υπερασπίστρια βιαστών δεν θα κάνει μαθήματα δημοκρατίας!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Επιτελεί εντεταλμένη υπηρεσία…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η οργάνωση γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Είναι ψευδέστατα αυτά που λέτε!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Η οργάνωση γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ την έχει καταγγείλει για αυτά που κάνει. Μαθήματα δημοκρατίας, λοιπόν…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτά που λέτε είναι ψευδέστατα! Επειδή οι μη κυβερνητικές οργανώσεις τις οποίες πλήρωνε ο κ. Παπανδρέου και με τις οποίες…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Μαθήματα δημοκρατίας από άτομα που δεν έχουν καμία δημοκρατική ευαισθησία και κανένα δημοκρατικό ήθος δεν δέχομαι!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Είναι πληρωμένες οργανώσεις. Ασχοληθείτε καλύτερα με αυτά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Δεν δέχομαι κανένα μάθημα. Από άτομα τα οποία δεν έχουν κανένα ήθος δημοκρατικό δεν δέχομαι ούτε αξιολόγηση ούτε κριτική!

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Να μας πείτε για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, κύριε Ρήγα, και αν βρήκατε άκρη, διότι μόνο για τα χρήματα ενδιαφέρεστε και να μας πείτε και για την Περιφέρεια και να μας πείτε για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και να μας πείτε αν βρήκατε πού πήγαν τα εκατομμύρια που σας λείπουν. Να μας πείτε για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Δεν υπήρξα ποτέ στην Περιφέρεια. Για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ να ρωτήσετε τους συντρόφους που έχουν έρθει σε εσάς, τους συνεργάτες αυτών που πάνε φυλακή απ’ το ΠΑΣΟΚ να τους ρωτήσετε να μάθετε πολλά για το ΠΑΣΟΚ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): Κύριε Γεωργιάδη…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Σε αυτούς ζήταγε συγγνώμη ο κ. Βενιζέλος, κύριε Ρήγα, από τον κ. Τσοχατζόπουλο και από τον κ. Παπαντωνίου ζήταγε συγγνώμες ο κ. Βενιζέλος και εσείς είχατε υπογράψει για να ελεγχθεί ο κ. Μαρκογιαννάκης και τώρα χαριεντίζεστε μαζί του, χαριεντίζεστε με τον κ. Μαρκογιαννάκη, για τον οποίον λέγατε ότι είναι ποινικά υπόλογος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ: Από αυτούς που ήρθαν στο κόμμα σας να ζητήσετε να σας πουν για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ.

Πηγή: koutipandoras.gr

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ για το θάνατο του Γιώργου Γλυνού

Διαβάστε ολόκληρη τη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Ο Γιώργος Γλυνός υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένας άνθρωπος  με βαθιά μόρφωση, καλλιέργεια και αίσθηση του ρόλο του. Καμιά πολιτική διαφορά μαζί του δεν μπορεί να κρύψει την εντιμότητα με την οποία προσέγγιζε τα κοινωνικά προβλήματα και την καθαρότητα των κινήτρων του.

Η αντιδικτατορική του δράση πιστοποιεί την προσήλωσή του στα ιδανικά της δημοκρατίας και στην υπεράσπιση των ιδεών του.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του.

Α. Τσίπρας στη Μαδρίτη: "Η Ευρώπη χρειάζεται ένα σύγχρονο New Deal"

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιεί από σήμερα, Πέμπτη 30 Μαΐου 2013 έως το Σάββατο 01/06/2013 επίσκεψη στην Ισπανία.

Ο Αλ. Τσίπρας μαζί με τον Pierre Laurent, Πρόεδρο του ΚΕΑ και τον Cayo Lara, επικεφαλής της Κ.Ο. της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας συναντήθηκαν με τα Συνδικάτα CCOO και UGT. Μετά τη συνάντηση ο Αλ. Τσίπρας έκανε στα ισπανικά και διεθνή μέσα τις παρακάτω δηλώσεις:

Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο και οι πολιτικές λιτότητας έχουν οδηγήσει στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι αυτό είναι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι αυτές οι πολιτικές γίνονται στο όνομα της αλληλεγγύης και της ισότητας. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι το μέλλον των νέων ανθρώπων, της νέας γενιάς είναι η ανεργία που στην Ελλάδα και την Ισπανία έχει χτυπήσει κόκκινο, στο 60% ή ότι είναι η εργασιακή επισφάλεια. Όπως, επίσης, δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι η Ευρώπη και η ΕΕ μπορεί να είναι μια ένωση κρατών που στο τέλος γίνεται πάντα αυτό που θέλουν οι ισχυροί.

Στην αρχή μας είπαν ότι υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι «τεμπέληδες Έλληνες», μετά οι «τεμπέληδες Ισπανοί», οι «τεμπέληδες Πορτογάλοι» ή οι Ιταλοί. Η πραγματικότητα είναι ότι για την κρίση δεν ευθύνονται οι λαοί. Για την κρίση ευθύνονται οι ισχυροί της Ευρώπης. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, όλοι όσοι θέλουν να κερδίζουν οδηγώντας τους λαούς στην καταστροφή.

Η κρίση, λοιπόν, δεν είναι ούτε ελληνική ιδιαιτερότητα ούτε ισπανική ούτε οφείλεται στο Νότο και στους τεμπέληδες λαούς του Νότου. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και συστημική. Αν δεν αλλάξουμε το ευρωπαϊκό σύστημα, δεν θα βγούμε από την κρίση. Μένει μόνο να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί καμιά χώρα και κανένας λαός μόνος του. Αν, όμως, ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τότε αυτοί που σήμερα φαντάζουν ισχυροί και ανίκητοι θα είναι αυτοί που θα έχουν το μεγάλο δίλημμα για τις επιλογές που πρέπει να κάνουν.

Το μέλλον μας, λοιπόν, δεν είναι η υποταγή και η μοιρολατρία. Το μέλλον μας είναι ένα μεγάλο μέτωπο των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και όλων των λαών της Ευρώπης απέναντι στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Μια νέα μεσογειακή άνοιξη των λαών και των κινημάτων μπορεί να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ευρώπη και να δώσει διέξοδο. Και αυτό το μέτωπο δεν είναι ουτοπία.

Στην Ελλάδα είναι φανερό ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι η σύγχρονη αριστερά και οι συμμαχίες της που μπορούν να πάρουν τη διακυβέρνηση, αλλά και στην Ισπανία, την Πορτογαλία είναι πλέον φανερό: Δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική χωρίς τη σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις, χωρίς να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προοπτική διακυβέρνησης που θα αλλάξει τα δεδομένα προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.

Αυτοί που μας οδήγησαν στην κρίση, αυτοί που άφησαν πίσω τις ιδέες τους για να δώσουν προνόμια στους τραπεζίτες και στις πολυεθνικές, αυτοί που αποτελούν το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα στους λαούς. Ελπίδα είναι το καινούργιο, το ανατρεπτικό, το ριζοσπαστικό που σήμερα στην Ευρώπη εκφράζουν οι δυνάμεις της ενωμένης ριζοσπαστικής αριστεράς.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε τα εξής:

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπάρξει μια ριζική αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την κρίση ή αν θα βγούμε από την κρίση θα βγούμε με την κοινωνία ισοπεδωμένη. Όταν η ανεργία των νέων έχει φτάσει στο 60% αυτά τα οποία αποφάσισαν ή σκέφτονται να αποφασίσουν σημαίνει ότι αντί για 60% μπορεί να πάει στο 55%. Αυτό είναι λύση;

Η Ευρώπη χρειάζεται ένα σύγχρονο New Deal. Η Ευρώπη και ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός Νότος χρειάζεται ένα πρόγραμμα γενναίων δημόσιων επενδύσεων που θα ξαναζωντανέψουν την ανάπτυξη και θα μειώσουν δραστικά την ανεργία. Όσο δεν το αποφασίζουν αυτό, θα ανακυκλώνουν την κρίση και απλώς θα δίνουν κάποιες πρόσκαιρες λύσεις οι οποίες πολύ γρήγορα θα διαψεύδονται.

Και, επειδή προχθές διαβάσαμε ότι ο κ. Σόιμπλε είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος για την ανεργία των νέων στο Νότο θα του συνιστούσα, αν πραγματικά είναι ευαίσθητος για την ανθρωπιστική κρίση που δημιούργησαν οι πολιτικές του στο Νότο, τότε, ας προκρίνει ως λύση αυτό που έγινε για την Γερμανία σε σχέση με το χρέος της το 1953.

"Φιμώνουν" τους εργαζόμενους της ΕΛΣΤΑΤ;

"Φιμώνουν" τους εργαζόμενους της ΕΛΣΤΑΤ;

Ημερομηνία: 30/05/2013 16:55

Γιατί επιβάλλεται στους εργαζόμενους της ΕΛΣΤΑΤ να υπογράψουν δήλωση στην οποία εμπεριέχεται όρος ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν στοιχεία της υπηρεσίας έναντι των δικαστικών ή άλλων διοικητικών αρχών; Ποιος μπορεί να φοβάται τη δικαιοσύνη και τη φωνή των εργαζομένων;

Ο Γιάννης Δημαράς και ο Γαβριήλ Αβραμίδης κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή και σημειώνουν ότι η προστασία του απορρήτου των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ διασφαλίζεται από την κείμενη νομοθεσία που διέπει τις σχέσεις εργασίας των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Μήπως το πρόβλημα το έχει ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ και θέλει να φιμώσει τους εργαζόμενους που είναι μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη για το έλλειμμα του 2009; (Πηγή: avgi.gr)
 

Ολόκληρη η δήλωση

Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο: "Αυτή τη φορά, η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί! No Pasaran!"

Το Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας ενωτικής αντιφασιστικής πρωτοβουλίας που βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη σε πολλές χώρες της ηπείρου μας.

Αν και μοναχική στα πρώτα της βήματα, αυτή η πρωτοβουλία βρίσκει απροσδόκητα μεγάλη απήχηση καθώς φαίνεται ότι έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να απαντήσει σε ένα φλέγον πρόβλημα: εκείνο της μαζικής αντίστασης στη συνεχώς εντεινόμενη ακροδεξιά και νεοφασιστική απειλή όχι –πια- μόνο στην Ελλάδα ή στην Ουγγαρία, αλλά δυστυχώς σχεδόν σε όλη την Ευρώπη!

Ενωτική συνάμα και ριζοσπαστική, η ευρωπαϊκή αντιφασιστική πρωτοβουλία δεν κρύβει το φιλόδοξο στόχο της: Τη δημιουργία ενός μαζικού ευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος μακράς διάρκειας ικανού να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τις αντιφασιστικές διαθέσεις των πολιτών, συντονίζοντας ταυτόχρονα τις ήδη υπάρχουσες –κάθε λογής- αντιστάσεις στην ανερχόμενη απειλή της Φαιάς Πανούκλας.

Ίσως λοιπόν να μην είναι τυχαίο ότι, στους λίγους μήνες ζωής που μετράει, η ευρωπαϊκή αντιφασιστική πρωτοβουλία κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη του συνόλου της πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς στις δυο χώρες με το μαζικότερο αντιμνημονιακό κίνημα, στην Ισπανία και στη Σλοβενία. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της αναφέρουμε, εντελώς ενδεικτικά, τον Κάγιος Λάρα, Γενικό Συντονιστή της ισπανικής Ενωμένης Αριστεράς αλλά και τον Κεν Λόουτς, τον Γάλλο φιλόσοφο Ετιέν Μπαλιμπάρ αλλά και τον εκπρόσωπο του κινήματος 15Μ των Ισπανών Αγανακτισμένων Ιβάν Αγιάλα, τον Ολιβιέ Μπεζανσενό του γαλλικού ΝΡΑ αλλά και τον Γενικό Γραμματέα της ισπανικής Ένωσης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων Λουίς Αθόμπαλ Μονφόρτ, τις Γυναίκες με τα Μαύρα του Βελιγραδίου αλλά και την αντιπρόεδρο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Μαϊτέ Μόλα ή τους επικεφαλής της βρετανικής Coalition of Resistance. Και επίσης, κόμματα, οργανώσεις, και κινήματα τόσο διαφορετικά όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ισπανοί Οικολόγοι σε Δράση,  η σλοβένικη ομοσπονδία Ενώσεων Βετεράνων Παρτιζάνων, η γαλλική Intersyndicale Antifasciste που συσπειρώνει τα μεγάλα γαλλικά συνδικάτα, τα Ισπανικά εναλλακτικά συνδικάτα βάσης Confederacion Intersindical, οι κοινοβουλευτικές ομάδες όλων των αριστερών εθνικιστικών κομμάτων της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων, βουλευτές της γερμανικής Die Linke, η ισπανική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, ακόμα και δημοκρατικές οργανώσεις, κινήματα και αγωνιστές από χώρες όπως η Λευκορωσία, η Κροατία, η Ρωσία η Ουκρανία ή η Πολωνία…

Για υπογραφές υποστήριξης: www.antifascismeuropa-ellada.gr

Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο

Εξήντα οκτώ χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και την ήττα του φασισμού και του ναζισμού και να που γινόμαστε μάρτυρες σχεδόν παντού στην Ευρώπη της ανόδου της άκρας δεξιάς. Όμως, ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι βλέπουμε να εμφανίζονται και να αναπτύσσονται στα δεξιά αυτής της άκρας δεξιάς δυνάμεις  καθαρά νεοναζιστικές που, σε μερικές περιπτώσεις (Ελλάδα, Ουγγαρία,…) ριζώνουν στη κοινωνία συγκροτώντας κινήματα λαϊκά, μαζικά, ριζοσπαστικά, ρατσιστικά, εξαιρετικά βίαια και πογκρομικά με διακηρυγμένο στόχο την καταστροφή κάθε συνδικαλιστικής, πολιτικής και πολιτιστικής οργάνωσης των εργαζομένων,  τη συντριβή κάθε αντίστασης των πολιτών, την άρνηση του δικαιώματος στη διαφορετικότητα και την –ακόμα και φυσική- εξόντωση των «διαφορετικών» και των πιο αδύναμων.

Όπως και στις δεκαετίες του 1920 και 1930, γενεσιουργός αιτία αυτής της νεοφασιστικής απειλής είναι η βαθειά οικονομική, κοινωνική, πολιτική καθώς και ηθική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού που, με πρόσχημα την κρίση του χρέους, εξαπολύει μια χωρίς προηγούμενο επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο, στις ελευθερίες και στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια σε όλες και όλους τους «από κάτω»!  Εκμεταλλευόμενες τους φόβους των προνομιούχων απέναντι στον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης, τη ριζοσπαστικοποίηση των μεσαίων τάξεων που έχει σμπαραλιάσει η κρίση και οι πολιτικές δρακόντειας λιτότητας, καθώς και την απελπισία των περιθωριοποιημένων και εξαθλιωμένων ανέργων, η άκρα δεξιά και κυρίως οι νεοναζιστικές και νεοφασιστικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε  όλη την Ευρώπη. Αποκτούν μαζική επιρροή στις μάζες των απόκληρων που στρέφουν συστηματικά ενάντια στους παραδοσιακούς και σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους (στους μετανάστες, στους μουσουλμάνους, στους Εβραίους, στους ομοφυλόφιλους, στους Ρομά, στα άτομα με αναπηρία…) καθώς και ενάντια στα κοινωνικά κινήματα, στις οργανώσεις της αριστεράς και στα εργατικά συνδικάτα.

Η επιρροή και ο ριζοσπαστισμός αυτής της άκρας δεξιάς δεν είναι ο ίδιος παντού στην Ευρώπη. Ωστόσο, η γενίκευση των πολιτικών δρακόντειας λιτότητας έχει ως συνέπεια η άνοδος της άκρας δεξιάς να συνιστά ήδη ένα φαινόμενο σχεδόν γενικευμένο.  Το συμπέρασμα είναι ευνόητο: Το γεγονός ότι η ορμητική άνοδος της άκρας δεξιάς και η ανάδειξη ενός εξαιρετικά βίαιου μαζικού νεοφασισμού δεν είναι πια η εξαίρεση του ευρωπαϊκού κανόνα, αναγκάζει τους αντιφασίστες αυτής της ηπείρου να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, δηλαδή σαν ευρωπαϊκό πρόβλημα!

Όμως, αυτή η διαπίστωση δεν είναι αρκετή αν δεν προσθέσουμε ότι η πάλη ενάντια στην άκρα δεξιά και στο νεοναζισμό αποτελεί ένα κατεπείγον καθήκον. Πράγματι, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η νεοφασιστική απειλή είναι ήδη τόσο άμεση ώστε να αναβαθμίζει την αντιφασιστική πάλη σε μάχη εντελώς πρώτης προτεραιότητας, με διακύβευση τη ζωή ή το θάνατο της αριστεράς, των εργατικών οργανώσεων, των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων,  των αξιών της αλληλεγγύης και της ανεκτικότητας, του δικαιώματος στη διαφορετικότητα. Ο ισχυρισμός ότι έχει αρχίσει ένας αγώνας δρόμου ενάντια στη ρατσιστική και νεοφασιστική βαρβαρότητα αντιστοιχεί εφεξής σε μια πραγματικότητα που επαληθεύεται καθημερινά στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων…

Με δεδομένο το βάθος της κρίσης, το μέγεθος των κοινωνικών ερειπίων που αυτή προκαλεί, την ένταση της πολιτικής πόλωσης, την αποφασιστικότητα και την επιθετικότητα της άρχουσας τάξης, τη σημασία των ιστορικών διακυβεύσεων της υπό εξέλιξη αναμέτρησης  και την έκταση της ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων είναι προφανές ότι η αντιφασιστική πάλη συνιστά μιαστρατηγική επιλογή που απαιτεί οργανωτική σοβαρότητα και μακροπρόθεσμη πολιτική και αγωνιστική επένδυση.  Κατά συνέπεια, ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να συνδέεται στενά με την καθημερινή πάλη ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και το σύστημα που τις γεννάει.

Για να είναι αποτελεσματική και να απαντάει στις προσδοκίες του πληθυσμού, η αντιφασιστική πάλη πρέπει να είναι ενωτική και δημοκρατική, να είναι έργο των ίδιων των λαϊκών μαζών. Για να γίνει αυτό κατορθωτό, πρέπει οι ίδιοι πολίτες να οργανώσουν τον αντιφασιστικό τους αγώνα και την αυτοάμυνα τους στις γειτονιές και στους τόπους εργασίας τους. Ταυτόχρονα, για να είναι αποτελεσματικός αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να περιοριστεί να πολεμά μόνο κάποια πτυχή αυτής της φαιάς πανούκλας αλλά να είναι συνολικός, αντιπαρατιθέμενος στην άκρα δεξιά και στο νεοφασισμό παντού όπου εμφανίζεται το δηλητήριο του ρατσισμού και της ομοφοβίας, του σοβινισμού και του μιλιταρισμού, της λατρείας της τυφλής βίας και του εκθειασμού των θαλάμων αερίων του Άουσβιτς. Με λίγα λόγια, για να είναι μακροπρόθεσμα αποτελεσματική, η αντιφασιστική πάλη  πρέπει να προτείνει έμπρακτα ένα άλλο όραμα της κοινωνίας, διαμετρικά αντίθετο από εκείνο που προτείνει η άκρα δεξιά. Δηλαδή, μια κοινωνία θεμελιωμένη πάνω στην αλληλεγγύη και στην ανεκτικότητα, στην άρνηση της ανδροκρατίας, στην απόρριψη της καταπίεσης των γυναικών και στο σεβασμό του δικαιώματος στη διαφορετικότητα, στο διεθνισμό και στην απόλυτη προστασία της φύσης, στην υπεράσπιση των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών.

Αυτό το ευρωπαϊκό αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να είναικληρονόμος των μεγάλων αντιφασιστικών παραδόσεων της ηπείρου μας! Για να γίνει αυτό δυνατό, θα πρέπει να βάλει τις βάσεις ενός κοινωνικού κινήματος με μόνιμες δομές, με καθημερινή δραστηριότητα, που θα εισδύει σε όλη τη κοινωνία, και θα οργανώνει σε αντιφασιστικά δίκτυα τους  πολίτες ανάλογα με το επάγγελμα, τον τόπο κατοικίας και τις ευαισθησίες τους, που θα δίνει μάχη σε όλα τα μέτωπα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και θα επωμίζεται πέρα για πέρα το καθήκον της ακόμα και φυσικής προστασίας των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας, των μεταναστών, των Ρομά, των εθνικών μειονοτήτων, των μουσουλμάνων, των Εβραίων και των ομοφυλοφίλων, όλων εκείνων που συστηματικά πέφτουν θύματα του κρατικού ρατσισμού και του φασιστικού υποκόσμου.

Επειδή λοιπόν η ανάγκη για αντιφασιστική κινητοποίηση σε ευρωπαϊκή κλίμακα γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο πιεστική, για αυτό και καλούμε στη συγκρότηση ενός Ευρωπαϊκού Αντιφασιστικού Κινήματος ενωτικού, δημοκρατικού και μαζικού, ικανού να αντιμετωπίσει και να νικήσει τη φαιά πανούκλα που σηκώνει κεφάλι στην ήπειρό μας.

Αυτή τη φορά, η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί! 

NO PASARAN!

Νέα απειλή κατά των μουσουλμάνων στην Ελλάδα

Σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε σήμερα, η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδος καταγγέλλει ότι έλαβε μία ακόμη επιστολή με ευθείες απειλές κατά των μουσουλμάνων, η οποία έχει ημερομηνία 27 Μαΐου 2013.

Όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου:

«Μία ακόμη ευθεία απειλή κατά των Μουσουλμάνων δέχτηκε μόλις η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έγινε στις 17 Μαΐου. Συγκεκριμένα, το σημερινό απειλητικό σημείωμα ενημερώνει τους Μουσουλμάνους ότι δεν πρόκειται περί προβοκάτσιας και ότι η απειλή είναι βάσιμη και θα δούμε απευθείας τα αποτελέσματα.

Το νέο κείμενο επισυνάπτεται.

Το σημείωμα που παρέλαβε άμεσα η αντιρατσιστική υπηρεσία του υπουργείου επιβεβαιώνει ότι το θρησκευτικό μίσος είναι εκείνο που οπλίζει τους αποστολείς και όχι το μεταναστευτικό ζήτημα της χώρας. Απευθύνεται στους Μουσουλμάνους της Ελλάδας επί λέξει. Είναι πλέον απροκάλυπτοι αν και ακόμη ανώνυμοι.

Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας όπως πάντα θα προβεί στα απαραίτητα νόμιμα μέσα και θα συνεργαστεί με όλους τους αρμόδιους φορείς προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η τυφλή απειλή κατά πολιτών της Ελλάδας από άγνωστες ομάδες.

Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας δεν έχει σκοπό να εμπλακεί σε εγκληματικές συγκρούσεις που στόχο έχουν να καταστρέψουν τη σχέση μεταξύ Ελλάδας και Αραβικού και Ισλαμικού κόσμου για κάποια βρώμικα πολιτικά συμφέροντα.

Με εκτίμηση,
Το Δ.Σ. της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας»






Πηγή: 1againstracism

Μνήμες υπό επιτήρηση

Του Βασίλη Μουλόπουλου

Με καθυστέρηση διάβασα το άρθρο του Μιχάλη Μητσού στα "Νέα" του περασμένου Σαββάτου με τον τίτλο "Δεοντολογία υπό επιτήρηση". Δεν θέλω να αναφερθώ στις απόψεις του για το θέμα αν υπάρχει "διαπλοκή" και "κόμμα του Μνημονίου". Οι απόψεις είναι ελεύθερες, λέει η δημοσιογραφική δεοντολογία, την εγγύηση της οποίας φοβάται ο καθ' όλα συμπαθής συνάδελφος. Ούτε στο αν "ο Σίμος Κεδίκογλου στέλνει γράμματα" για τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Βιντεάκια παραποιημένα όμως στέλνει. Ο καθένας μπορεί να ζει τον μύθο του για το πώς λειτουργεί η ενημέρωση. Όλοι έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια χώρα τού "πουθενά - πουθενά" και να δραπετεύουμε σε αυτήν. Αυτό όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι στη χώρα τού "πουθενά - πουθενά" ο αγαπητός (και το εννοώ) Μ. Μητσός έχασε τη μνήμη του. Ή μάλλον ένα μέρος της μνήμης του.

Γράφει ότι δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τη σημερινή "Αυγή", "στην οποία εκτελώ χρέη προέδρου", την "Αυγή" της νιότης του, στην οποία ξεκίνησε την "πολύχρονη δημοσιογραφική περιπέτειά" του. Κατηγορεί τη σημερινή "Αυγή" για "φανατικούς τίτλους", "προσβλητικά σχόλια" και "βαθύ, βαθύτατο παρτιζανισμό στην παρουσία της επικαιρότητας". Και συμπεραίνει ότι αυτό είναι το "μοντέλο του πλουραλισμού που θέλει να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ".

Φαίνεται ότι στη χώρα τού "πουθενά - πουθενά" ο Μ. Μητσός δεν βλέπει τηλεόραση, δεν διαβάζει ούτε τα ρεπορτάζ για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους αρθρογράφους του διπλανού του γραφείου στην εφημερίδα που εργάζεται, ούτε ανοίγει άλλες εφημερίδες. Όπως επίσης φαίνεται, στη "χώρα του Μ. Μητσού" είναι "αυτονόητο η ΕΡΤ να κάνει κριτικές στην κυβέρνηση", γι' αυτό του φάνηκε ύποπτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια ΕΡΤ που θα κάνει κριτική και σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Τον διαβεβαιώ ότι το πλαίσιο λειτουργίας που καταθέσαμε για την ΕΡΤ δεν είναι τόσο "σκληρό" όσο το σημερινό. Θα απαγορεύει π.χ. το "μαστίγωμα" των υπουργών και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μαρτύριο στο οποίο η σημερινή ΕΡΤ (και τα ιδιωτικά κανάλια) υποβάλλουν τους υπουργούς της τρικομματικής κυβέρνησης.

Δεκτή, λοιπόν, όλη η κριτική του αγαπητού συναδέλφου. Έτσι είναι αν έτσι νομίζει, όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλλο. Αλλά υπάρχει ένα κενό στη μνήμη του και στην κριτική που ασκεί στην "Αυγή" της προεδρίας Μουλόπουλου, για τους τίτλους, τα σχόλια, τα ρεπορτάζ που δημοσιεύει. Και για τα πρώτα βήματα της "δημοσιογραφικής περιπέτειάς" του. Κι εγώ θυμάμαι. Και θυμάμαι έναν Μιχάλη Μητσό να υπογράφει ένα σχόλιο στον "Σχολιαστή" για τις εκλογές στη Νικαράγουσα όταν τις είχαν χάσει οι Σαντινίστας και είχαν παραδώσει την εξουσία. Ένα σχόλιο με το οποίο εγώ, σεσημασμένος αριστεριστής, είχα διαφωνήσει κάθετα, οριζόντια και διαγώνια, θεωρώντας ότι οι εκλογές και η παράδοση της εξουσίας από τους Σαντινίστας ήταν ηθική νίκη της Αριστεράς και όχι προδοσία. Του το παραθέτω:

"Αφέλεια ή έγκλημα;

Ένα από τα δύο συμβαίνει. Είτε ο Ντανιέλ Ορτέγκα και η ηγεσία των Σαντινίστας δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η λαϊκή τους στήριξη είχε διαβρωθεί τόσο πολύ, ώστε κινδύνευαν πραγματικά να χάσουν τις εκλογές -οπότε πρέπει να τους αποδοθεί ανεπάρκεια ή αφέλεια. Είτε γνώριζαν ότι σ' αυτές τις εκλογές διακυβεύονται τα επιτεύγματα της επανάστασης εξαιτίας του ωμού βορειοαμερικάνικου επεμβατισμού, οπότε διέπραξαν έγκλημα προκηρύσσοντάς τες, και μάλιστα εννιά μήνες νωρίτερα.

(...) Με ποιο δικαίωμα παραδίδουν οι Σαντινίστας ως βορά στις ορέξεις του Μπους αυτόν το λαό, που ένα κομμάτι του νομίζει ότι τα δολάρια θα του λύσουν το πρόβλημα και δεν καταλαβαίνει ότι σε λίγο καιρό θα τον πυροβολούν όταν διαδηλώνει, θα τον συλλαμβάνουν όταν φλερτάρει (σχετικός νόμος ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Ελ Σαλβαδόρ), θα τον απολύουν όταν περισσεύει στην πολυεθνική, θα του πάρουν τη γη που κέρδισε με το αίμα του; Τι μπορούν να πουν στις χήρες των θυμάτων των 'κόντρας', που πίστευαν ότι τουλάχιστον τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν σε συνθήκες και όχι σε προτεκτοράτο; Πώς θα παρηγορήσουν τους πιτσιρικάδες που τα έδωσαν όλα για την επανάσταση και ακόμα κι όταν είχε ανακοινωθεί το 30% των ψήφων πίστευαν ότι 'θα νικήσει το Μέτωπο, αλλά με μικρή διαφορά' και τώρα δεν μπορούν να χωνέψουν ότι στις θέσεις τους 'θα 'ρθουν οι εγκληματίες, που σκότωσαν και βίασαν";

Και πού μπορούν να ελπίζουν οι αντάρτες του Ελ Σαλβαδόρ, που είχαν μέχρι τώρα να επικαλεστούν στο δίκαιο αγώνα τους ένα γειτονικό παράδειγμα μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας;
(...)
Μιχάλης Μητσός"

Γιατί η μνήμη δεν πρέπει να είναι επιλεκτική. Εγώ, πάντως, τον διαβεβαιώ ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εκλογές θα προκηρύξει και θα αποχωρήσει αν χάσει.

* Το άρθρο είχε γράψει ο Μιχ. Μητσός στο περιοδικό "Σχολιαστής" (τεύχος 85, Μάρτιος 1990) ως απεσταλμένος του περιοδικού.

Πηγή: avgi.gr

ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ: «Η ποιοτική αναβάθμιση του τουρισμού περνάει μέσα από τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους στον τομέα»

Εισήγηση του υπεύθυνου τομέα Τουρισμού του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, Μιχάλη Κριτσωτάκη, για την 21η Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΕ

Ο βουλευτής Ηρακλείου και υπεύθυνος της Επιτροπής Ελέγχου Κοινοβουλευτικού Έργου του Υπ. Τουρισμού Μιχάλης Κριτσωτάκης, παραβρέθηκε στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Στην παρέμβασή του, ο Μιχάλης Κριτσωτάκης ανέφερε: «Η λιτότητα διαρκείας στην ΕΕ και το Μνημόνιο στην Ελλάδα σκοτώνουν κάθε περιθώριο πραγματικής ανάπτυξης. Το πρόγραμμα, παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης, δεν βγαίνει, το success story είναι δυστυχώς φρούδα ελπίδα και όλη αυτή η κατάσταση έχει δραματικές επιπτώσεις και στον τουρισμό».

Παρουσιάζοντας τις θέσεις και προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τον τουρισμό, επισήμανε:
«Θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιοποίηση της τουριστικής περιουσίας με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, τη συνεργατικότητα και την αλληλεγγύη, με τη συμμετοχή των τοπικών αυτοδιοικήσεων και προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, ένα πρόγραμμα δυναμικό και το οποίο είναι υπό διαρκή διαμόρφωση σε διαβούλευση με την κοινωνία, προτάσσει τον τουρισμό με κοινωνική ανταποδοτικότητα, ως τομέα κρίσιμο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία».

Τόνισε την αναγκαιότητα εφαρμογής μίας συνεκτικής και προοδευτικής, εναλλακτικής στρατηγικής για την τουριστική ανάπτυξη, ανάπτυξη με ολιστικό χαρακτήρα που θα στηρίζει συστηματικά την αναμόρφωση του τουριστικού προϊόντος και της αγοράς, που θα θέτει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από τις αγορές.

 «Η κυβέρνηση της Αριστεράς, την οποία οραματιζόμαστε, έχει την υποχρέωση να δημιουργήσει ένα σταθερό διοικητικό, χωρικό, οικονομικό, και κοινωνικό περιβάλλον, για την ανάπτυξη της υγιούς και όχι της «παρασιτικής», τουριστικής και συμπληρωματικής προς τον τουρισμό επιχειρηματικότητας».

Τέλος σημείωσε:
«Η αναζήτηση της ποιότητας στον τουρισμό περνάει αναγκαστικά μέσα από τους 700.000 και πλέον που απασχολούνται στον τουρισμό – μέσα δηλαδή από τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Η πραγματική και ποιοτική τουριστική ανάπτυξη συνεπάγεται ένα καλά καταρτισμένο και νόμιμα απασχολούμενο ανθρώπινο δυναμικό˙ συνεπάγεται την προστασία των φυσικών και πολιτισμικών πόρων, που δίνουν στην Ελλάδα συγκριτικό πλεονέκτημα˙ συνεπάγεται την ακύρωση των μνημονίων˙ και συνεπάγεται, βεβαίως, τη χάραξη πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ανταποδοτικότητα, μαζί με κοινωνικούς φορείς και δημοκρατικούς θεσμούς, όπου τα μέλη θα εκπροσωπούνται και θα συναποφασίζουν ισότιμα».


Ολόκληρη η ομιλία:

«Κυρίες και κύριοι,
Θα ήθελα να χαιρετίσω, εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, την 21η Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΕ, να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και να ευχηθώ καλή επιτυχία στις εργασίες της.
Η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ στον τουρισμό δεν είναι μόνο η διαπίστωση και ο εντοπισμός των λαθών, των παραλείψεων και των αστοχιών των δικομματικών και των μνημονιακών κυβερνήσεων. Είναι και η θετική πρόταση μας, η οποία συμπυκνώνεται στο σχήμα «αλλαγές – ριζοσπαστικοποίηση – νέα λογική – νέα εκκίνηση – άλλη κατεύθυνση – αξιοποίηση των δυνατοτήτων».

Πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομβικό σημείο για τον ελληνικό τουρισμό. Τα 3 χρόνια μνημονιακής πολιτικής έχουν πλέον αναδείξει τις χρόνιες αδυναμίες του μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης, που ακολούθησε η χώρα μας μεταπολεμικά. Δεν είναι απλώς οι αριθμοί των αφίξεων ή των εσόδων ετησίως, αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του τουρισμού στη χώρα μας, που το καταδεικνύουν αυτό.
Η λιτότητα διαρκείας στην ΕΕ και το Μνημόνιο στην Ελλάδα σκοτώνουν κάθε περιθώριο πραγματικής ανάπτυξης. Το πρόγραμμα, παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης, δεν βγαίνει, το success story είναι δυστυχώς φρούδα ελπίδα και όλη αυτή η κατάσταση έχει δραματικές επιπτώσεις και στον τουρισμό.
Δυστυχώς, ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι, παρότι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου, έχουμε μια αδυναμία να σκεφτούμε αλλιώς. Οι δύο πάγιοι, διαχρονικοί στόχοι των ελληνικών κυβερνήσεων – η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου και ο ποιοτικός τουρισμός – απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί; Ας κάνουμε, λοιπόν, μια ειλικρινή παραδοχή ότι εν τέλει, ίσως να φταίει το ίδιο το μοντέλο.
Ο τομέας του τουρισμού συνεχίζει να προσκολλάται τυφλά στη διόγκωση των υπερπολυτελών ξενοδοχειακών και λοιπών τουριστικών καταλυμάτων, των υποδομών και των ανοδομών φιλοξενίας, με μαζική δόμηση, ακόμα και στις εκτός σχεδίου περιοχές.

Αυτή η συστηματική απαξίωση, υποβάθμιση και εκχώρηση των φυσικών, πολιτισμικών και τουριστικών πόρων στους επενδυτές καταλήγει να υπονομεύει την ίδια τη βιωσιμότητα και ταυτότητα των τουριστικών προορισμών. Ωστόσο, θα ήταν εγκληματικό να θεωρούμε ότι αυτοί οι προορισμοί μπορούν να υποκατασταθούν με «Οργανωμένους Υποδοχείς Τουριστικών Δραστηριοτήτων» - δηλαδή με ολόκληρες περιοχές, «κλειστού τύπου», με κυρίαρχο το all inclusive και τα κλειστά club.

Τέτοιου είδους ανάπτυξη δε μπορούμε να τη δεχτούμε – πόσο μάλλον όταν στηρίζεται με έωλα επιχειρήματα και ανερμάτιστους ισχυρισμούς. Ποια η προστιθέμενη αξία της όποιας επένδυσης αυτού του τύπου για την τοπική κοινωνία, ποια τα αντισταθμιστικά οφέλη, πως θα προκύψουν, πως θα αποδίδονται και κυρίως, πως θα διατηρηθούν σε βάθος χρόνου, όταν καμία απολύτως δέσμευση δεν προβλέπεται από την πλευρά των επενδυτών; Πρόκειται για ένα άνευ όρων ξεπούλημα.
Θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιοποίηση της τουριστικής περιουσίας με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, τη συνεργατικότητα και την αλληλεγγύη, με τη συμμετοχή των τοπικών αυτοδιοικήσεων και προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, ένα πρόγραμμα δυναμικό και το οποίο είναι υπό διαρκή διαμόρφωση σε διαβούλευση με την κοινωνία, προτάσσει τον τουρισμό με κοινωνική ανταποδοτικότητα, ως τομέα κρίσιμο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Στις συνθήκες αυτές, είναι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαία, η εφαρμογή μίας συνεκτικής και προοδευτικής, εναλλακτικής στρατηγικής για την τουριστική ανάπτυξη.

- Μιας στρατηγικής που θα έχει ολιστικό χαρακτήρα και θα στηρίζει συστηματικά την αναμόρφωση του τουριστικού προϊόντος και της αγοράς, πέρα από την κλασική παραδοσιακή δομή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
- Μιας στρατηγικής που θα θέτει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από τις αγορές και θα αξιολογεί τις παρεμβάσεις όχι απλά με ποσοτικά κριτήρια, αλλά κυρίως, με κριτήρια κοινωνικής ανταποδοτικότητας και ωφέλειας.
- Μιας στρατηγικής που θα προωθεί την οργανική ένταξη του κλάδου της τουριστικής οικονομίας στο συνολικό παραγωγικό σχέδιο ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης της χώρας.
- Μιας στρατηγικής που θα αποτιμά τις δυνατότητες και θα μεριμνά για την προστασία και βιώσιμη αξιοποίηση των τουριστικών πόρων (φυσικών, κοινωνικών, πολιτισμικών κ.ά.) των τουριστικών προορισμών.

Σημαντικότατο ρόλο είναι υποχρεωμένο να διαδραματίσει το Δημόσιο σε αυτή τη στρατηγική. Μιλάμε για ένα κράτος, το οποίο θα έχει ένα πραγματικό πολιτικό και επιτελικό ρόλο – ένα κράτος που θα δε θα αγχώνεται να «βγαίνει κάθε χρονιά η σεζόν όπως – όπως», αλλά θα σχεδιάζει εθνική πολιτική για τον τουρισμό, κάτι που δεν είχαμε ποτέ στη χώρα μας.

Παράλληλα, μιλάμε και για ένα κράτος δικαίου. Από θέση αρχής, οφείλουμε να είμαστε αυστηροί, αποτελεσματικοί και δίκαιοι σε θέματα που άπτονται περιβαλλοντικών εγκρίσεων, ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών, αναλογικής, ανταποδοτικής και προοδευτικής φορολόγησης, προστασίας των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων, προστασίας των καταναλωτών κ.λπ.. Ταυτόχρονα όμως, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα φαινόμενα της διοικητικής αυθαιρεσίας, της διαφθοράς και των κομματικών εξαρτήσεων και εξυπηρετήσεων, τόσο προληπτικά (με θεσμικές παρεμβάσεις) όσο και κατασταλτικά (όσο ψηλά και εάν αυτά τα φαινόμενα εντοπίζονται).

Σύμμαχο στην προσπάθεια αναβάθμισης του Δημοσίου θέλουμε την κοινωνία και τους κοινωνικούς φορείς. Όμως, επιζητούμε και έναν νέο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας - και σε αυτό το θέμα, έχουμε διαγνώσει ότι σε αρκετές περιοχές υπάρχει πρόβλημα εκπροσώπησης επιχειρήσεων, που συνδέονται με και εξαρτώνται από την τουριστική δραστηριότητα. Γιατί μία εμπορική για παράδειγμα επιχείρηση που δραστηριοποιείται σε μία, κατά κύριο λόγο, τουριστική περιοχή έχει συμφέροντα που συνδέονται πρωτίστως με την οργάνωση και την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας και δευτερευόντως της εμπορικής.

Στην πολιτική μας σκέψη ένα Τουριστικό (και όχι μόνο Ξενοδοχειακό) Επιμελητήριο, πρέπει και οφείλει να παίζει όχι μόνον ένα ουσιαστικά αναπτυξιακό και, εάν θέλετε, καθοδηγητικό και εκπαιδευτικό για την αγορά ρόλο, αλλά, πριν και πάνω από όλα, πρέπει και οφείλει να είναι αντιπροσωπευτικό.
Συνεπώς, εμείς προτείνουμε, σε περιοχές που το μεγαλύτερο μέρος του τοπικού εισοδήματος προκύπτει από την τουριστική δραστηριότητα, οι επιχειρήσεις, τόσο οι τουριστικές όσο και οι συμπληρωματικές προς το τουριστικό προϊόν, να εκπροσωπούνται και να υποστηρίζονται από το Τουριστικό Επιμελητήριο. Νομίζω ότι αυτή είναι η πλέον ενδεδειγμένη μορφή εκπροσώπησης, οργάνωσης και ουσιαστικής στήριξης, της μικρής και πολύ μικρής επιχειρηματικότητας που συμμετέχει στη διαμόρφωση του τουριστικού προϊόντος και εξαρτά την επιβίωσή της από την ανάπτυξή του.


Μερικές ακόμα από τις προτάσεις μας, είναι, μεταξύ άλλων:

1. Η ίδρυση ενός Ειδικού Ταμείου Τουριστικής Ανάπτυξης ή Τράπεζας Ειδικού Σκοπού (π.χ. Τράπεζα Τουριστικής Ανάπτυξης, που θα έχει ως κύριους στόχους τη χρηματοδότηση και την παροχή εγγυήσεων για την υλοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων τουριστικής σημασίας, την ενίσχυση της απαραίτητης ρευστότητας και τη διασφάλιση της κοινωνικής αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας της τουριστικής επενδυτικής δραστηριότητας.
2. Η αναθεώρηση του υπάρχοντος πλαισίου στον τομέα των αερομεταφορών, με στόχο τη θωράκιση του δημόσιου συμφέροντος και εργαλεία την ενίσχυση περιφερειακών δικτύων και αερογραμμών, την επαναφορά των αεροδρομίων υπό δημόσιο έλεγχο ως στρατηγικής σημασίας δραστηριότητες. Μάλιστα, θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις πάνω στο ζήτημα των αερομεταφορών, που, ας μην ξεχνάμε, μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και την ίδρυση ενός σύγχρονου Εθνικού Αερομεταφορέα, ικανού να λειτουργεί αυτόνομα και ανταγωνιστικά στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Σας ζητώ να ανοίξουμε με ειλικρίνεια αυτή τη συζήτηση, διότι η χώρα αυτή τη στιγμή ξεπουλάει βασικά εργαλεία άσκησης εθνικής τουριστικής πολιτικής (αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες). Αν κοιτάξουμε, χωρίς εθνικιστικές προκαταλήψεις, στα ανατολικά μας, θα δούμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν έχει αναγγείλει την κατασκευή του μεγαλύτερου αεροδρομίου στον κόσμο στην Κωνσταντινούπολη. Εμείς τι κάνουμε; Το κυριότερο: πως;
3. Η ενίσχυση της προσβασιμότητας στους τουριστικούς προορισμούς, μέσω έργων υποδομών για την ανάπτυξη και βελτίωση των συγκοινωνιακών εθνικών και περιφερειακών δικτύων.
4. Η καθιέρωση ενός διάδοχου συστήματος ταξινόμησης των ξενοδοχειακών καταλυμάτων, με υποχρεωτική εισαγωγή της σε βάθος αξιολόγησης των παρεχόμενων υπηρεσιών και έμφαση στην παρεχόμενη ποιότητα.
5. Η στήριξη και θέσπιση σταθερού μηχανισμού κινήτρων για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό των λειτουργικών και ποιοτικών χαρακτηριστικών των μικρών και πολύ μικρών τουριστικών και συμπληρωματικών προς το προϊόν, επιχειρήσεων.
6. Η ενίσχυση συνεργατικών–συνεταιριστικών επιχειρηματικών σχημάτων με στόχο την προστασία, ανάδειξη, ανάπτυξη και κοινωνική διαχείριση των φυσικών και πολιτισμικών πόρων των προορισμών, καθώς και κατά περίπτωση των τουριστικών ακινήτων και εγκαταστάσεων.
7. Η ενίσχυση και διεύρυνση των προγραμμάτων Κοινωνικού Τουρισμού. Πρόκειται για τεράστιο ζήτημα, το οποίο θα μπορούσε να τονώσει τον εσωτερικό τουρισμό, ο οποίος δέχτηκε σφοδρό χτύπημα μετά την κατάργηση των ΟΕΕ – ΟΕΚ. Βεβαίως, αυτό έρχεται σε αντιπαράθεση με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, καθώς μόνο υγιή και γεμάτα ταμεία μπορούν να υποστηρίξουν αυτά τα προγράμματα.
8. Η εξάλειψη των φαινομένων της αδήλωτης, μαύρης εργασίας και των πολιτικών ελαστικοποίησης της εργασίας.
9. Ο εξορθολογισμός των φορολογικών επιβαρύνσεων των μικρών και πολύ μικρών τουριστικών επιχειρήσεων (όπως για παράδειγμα, των συντελεστών ΦΠΑ ή του φόρου ακινήτων).
10. Ο επανασχεδιασμός της επικοινωνιακής στρατηγικής προώθησης και προβολής της χώρας ως τουριστικού προορισμού, στη βάση μετρήσιμων ποσοτικών και ποιοτικών δεικτών επίτευξης αποτελεσμάτων.
11. Η βελτίωση της παρεχόμενης ποιότητας των τουριστικών προϊόντων και υπηρεσιών σε όλο το φάσμα της τουριστικής δραστηριότητας.
12. Η αναμόρφωση και κωδικοποίηση του θεσμικού πλαισίου για την ανάπτυξη ειδικών και εναλλακτικών μορφών τουρισμού, με στόχο τη διαφοροποίηση και τον εμπλουτισμό της τουριστικής προσφοράς.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, την οποία οραματιζόμαστε, έχει την υποχρέωση να δημιουργήσει ένα σταθερό διοικητικό, χωρικό, οικονομικό, και κοινωνικό περιβάλλον, για την ανάπτυξη της υγιούς και όχι της «παρασιτικής», τουριστικής και συμπληρωματικής προς τον τουρισμό επιχειρηματικότητας.
Εσείς οφείλετε να στηρίξετε – όχι με ιδεολογικά ή πολιτικά προαπαιτούμενα, αλλά εκ των πραγμάτων - με όλες σας τις δυνάμεις, την υλοποίηση πολιτικών, οι οποίες θα συνθέτουν το προϊόν με όρους βιώσιμης ανάπτυξης, θα διασυνδέουν τα επί μέρους χαρακτηριστικά του με τις τοπικές παραγωγικές δομές, ιδιαιτερότητες και δυνατότητες, θα εναρμονίζουν την τουριστική εμπειρία με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και θα ανταποδίδουν στους τουριστικούς προορισμούς, ικανό μέρος της αξίας που θα προκύπτει από την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας.
Κατά την άποψη μας, το μέλλον για την οργάνωση της τουριστικής και οικονομικής δραστηριότητας σε μια χώρα αποδεσμευμένη από τα Μνημόνια, στηρίζεται στους εργαζόμενους και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – στους βασικούς πυλώνες του λεγόμενου «κόσμου του τουρισμού». Η αποδέσμευση και απεξάρτηση από τα μεγάλα συμφέροντα που οικοδόμησαν εδώ και δεκαετίες το υφιστάμενο αντιαναπτυξιακό μοντέλο, δημιουργεί νέα καθήκοντα, αλλά και νέες δυνατότητες για τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας που στοχεύουμε να φέρουμε στο προσκήνιο.

Προτού κλείσω, θα ήθελα να αναφερθώ στην έρευνα του γερμανικού Ινστιτούτου Διοίκησης Επιχειρήσεων και Τουρισμού της Ανώτατης Σχολής Εφαρμοσμένων Επιστημών WestkUste που παρουσιάστηκε χτες στο Μουσείο της Ακρόπολης. Από αυτή, η Ελλάδα χαρακτηρίζεται «αδύναμος προορισμός», αλλά οι Γερμανοί συνεχίζουν να την επισκέπτονται λόγω προσφορών της τελευταίας στιγμής! Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα αναγνωρίζεται πλέον σιγά – σιγά ως ο παράδεισος του all inclusive τουρισμού – και μάλιστα όλο και περισσότεροι φορείς του τουρισμού εκτιμούν ότι τα φετινά προσδοκώμενα έσοδα (11 δις) και αφίξεις (17 εκατομμύρια) θα συνοδεύονται από μια οργιώδη αύξηση του all inclusive, από το οποίο βέβαια οι τουριστικές περιοχές δε θα καρπώνονται τίποτα.
Σε μαρασμό οδηγούνται οι τουριστικές περιοχές και μάλιστα ταχύτατα: τόσο από τη συρρίκνωση της τουριστικής περιόδου, όσο και από τη συρρίκνωση της τοπικής οικονομικής δραστηριότητας ˙ τόσο από τη κατάργηση των εποχικών επιδομάτων, όσο και από την εποχικότητα της απασχόλησης. Δεν είναι η σωτηρία τους, όμως, η άνευ ορίων δόμηση και ιδιωτικοποίηση. Πρέπει, επιτέλους, το κέντρο βάρους της τουριστικής ανάπτυξης να μετατοπιστεί από τις επενδύσεις προς τον ανθρώπινο παράγοντα.

Η αναζήτηση της ποιότητας στον τουρισμό περνάει αναγκαστικά μέσα από τους 700.000 και πλέον που απασχολούνται στον τουρισμό – μέσα δηλαδή από τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Η πραγματική και ποιοτική τουριστική ανάπτυξη συνεπάγεται ένα καλά καταρτισμένο και νόμιμα απασχολούμενο ανθρώπινο δυναμικό (θυμίζω την τραγική δολοφονική επίθεση του Ολλανδού ανιματέρ στο 11χρονο παιδάκι στην Κρήτη)˙ συνεπάγεται την προστασία των φυσικών και πολιτισμικών πόρων, που δίνουν στην Ελλάδα συγκριτικό πλεονέκτημα˙ συνεπάγεται την ακύρωση των μνημονίων˙ και συνεπάγεται, βεβαίως, τη χάραξη πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ανταποδοτικότητα, μαζί με κοινωνικούς φορείς και δημοκρατικούς θεσμούς, όπου τα μέλη θα εκπροσωπούνται και θα συναποφασίζουν ισότιμα».

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς Νέα Δημοκρατία: "Έχουμε πάθει ίλιγγο από την…απογείωση της ελληνικής οικονομίας"

Απάντηση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΝΔ

Ολόκληρη η απάντηση

Είναι αλήθεια ότι έχουμε πάθει ίλιγγο από την…απογείωση της ελληνικής οικονομίας.  Αυτό που εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε είναι γιατί ο πρωθυπουργός δεν αποδέχεται τη δημόσια πρόσκληση που του απηύθυνε ο Πρόεδρος της Κ.Ο  του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για δημόσιο διάλογο. Θα δοθεί έτσι η δυνατότητα στην κυβέρνηση να υπερασπιστεί την πολιτική της απέναντι σε «κακόβουλα» σχόλια περί «failure story».


Είχε προηγηθεί η παρακάτω ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας ως απάντηση στο σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ, για το “failure story”:

Αντίστοιχες δηλώσεις περί “Τιτανικού”, αλλά και εξαγγελίες, όπως “λεφτά υπάρχουν”, που σήμερα υιοθετεί απολύτως ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν την Ελλάδα στο μνημόνιο. Καταλαβαίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χαιρόταν με την αποτυχία της Ελληνικής Οικονομίας. Γιατί, προφανώς, μιλάει για “failure story”, προσπαθώντας να μην αφήσει τη χώρα να απογειωθεί και να βγει από το μνημόνιο. Να είναι βέβαιος πως δεν θα τα καταφέρει.

σ.σ. Φωτογραφία από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά "Lost: Οι αγνοούμενοι"

Να πάει να γαμηθεί ο Μάης του ’68. Πολεμήστε τώρα

Κι αν ήταν σήμερα 1968; Βασανιστήρια, παρακράτος, κυνήγι μαγισσών εναντίον της αριστεράς και ο Πάγκαλος... στα χαρακώματα.

Η επέτειος μιας επετείου είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Για τη συμπλήρωση 45 χρόνων από το Μάη του 68, λοιπόν, σκεφτήκαμε να μην ανατρέξουμε στα γεγονότα εκείνης της χρονιάς αλλά στην αποτύπωσή τους από τα μέσα ενημέρωσης και τους πνευματικούς ταγούς κάθε εποχής.
Τα αφιερώματα σε ιστορικές επετείους, έλεγε ένας παλιός κανόνας από τα περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και του ’90, «πουλάνε» όταν η χρονολογία τους διαιρείται με το πέντε. «Πουλάνε» όμως ακόμη περισσότερο όταν διαιρείται με το δέκα. Ένα αφιέρωμα για το Μάη του ’68, λόγου χάρη, έπρεπε να πέσει στο 1998 ή στο 2008 ενώ μια μικρότερη αναφορά μπορούσε να γίνει το 2003 και το 2013.
Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επέτειο ήταν ότι ανά πενταετία γραφόταν ένα εντελώς διαφορετικό αφιέρωμα. Το 1998, στα χρόνια της «ευημερούσας» Ελλάδας του χρηματιστηρίου και της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων, όλοι ήθελαν να περιγράψουν πως έζησαν το δικό τους Μάη. Ο «υπαρξιστής», καθηγητής της Σορβόνης, Θεόδωρος Πάγκαλος, παραπονιόταν γιατί λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δεν είχε προλάβει να ζήσει όσο θα ήθελε τις νύχτες των οδοφραγμάτων στο κέντρο του Παρισιού. Η καρδιά του όμως ήταν εκεί, στους δρόμους της φωτιάς. Η εξέγερση βέβαια παρουσιαζόταν, από τα μεγάλα ΜΜΕ σαν ένα μείγμα σεξουαλικού οργίου και γιορτής των λουλουδιών – πάντα με φόντο τους παρατεταγμένους αστυνομικούς της κυβέρνησης Ντε Γκολ.

Στην αμέσως επόμενη επέτειο, για τα 35 χρόνια, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θα αναλάβει να αποτυπώσει αυτή τη στρεβλή εικόνα στην πολιτικά κατάπτυστη ταινία του «Οι ονειροπόλοι». Ο Μάης του ’68 παρουσιάζεται σαν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι το οποίο περιορίστηκε στην γαλλική πρωτεύουσα. Λες και το ‘ 68 δεν είχαμε την εξέγερση και τη δολοφονία φοιτητών στο Μεξικό ή τις κινητοποιήσεις από την Τουρκία μέχρι την Ιαπωνία. Σαν να μην ήταν η χρονιά της παρακρατικής δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αλλά και των βίαιων απεργιών στην Ιταλία και περιοχές της Γαλλίας, όπου οι εργάτες έχτιζαν τα αφεντικά τους μέσα στα γραφεία τους. Σαν να μην υπήρχε στις ΗΠΑ το κίνημα των μαύρων πανθήρων που απειλούσε να μετατρέψει τον αγώνα για τα φυλετικά δικαιώματα σε μια ένοπλη ταξική σύγκρουση.
Ακόμη και μέσα από αυτή την παραμορφωμένη εικόνα του Μάη του 68, όμως, η έννοια της εξέγερσης παρέμενε ζωντανή μέχρι την επέτειο του 2003 – ακόμη και αν κατέληγε να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό φόντο για την προώθηση προϊόντων.
Αντίθετα στην επέτειο του 2008 ο Μάης ήταν και πάλι επικίνδυνος. Βλέποντας μια μικρογραφία των παρισινών οδοφραγμάτων στο κέντρο της Αθήνας οι παλαιοί υπαρξιστές των σαλονιών ανατρίχιαζαν με τους μαθητές που πετούσαν πέτρες στην αστυνομία.
Ο Πάγκαλος μιλούσε πλέον για «φασισμό» όσων ζητούν διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου (που ο ίδιος θεωρούσε κομβικό σημείο για το ξέσπασμα του γαλλικού Μάη), ο Πέτρος Μάρκαρης εντόπιζε ίχνη «ναζισμού» στα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και η Σώτη Τριανταφύλλου, άρχισε να γεμίζει τις σελίδες των free press με ύμνους για τους εκάστοτε υπουργούς δημόσιας τάξης που μάχονταν την ανομία.

Ο Μάης του 68, από γιορτή των λουλουδιών και του ερωτικού αντικομφορμισμού, έχει μετατραπεί σε απαγορευμένη λέξη ακριβώς επειδή ένα τμήμα της κοινωνίας τον επιζητούσε και τον αναπαρήγαγε. Και μόνο η αναφορά στη συγκεκριμένη χρονολογία όχι μόνο δεν άνοιγε πλέον τις πύλες για τα κοκτέιλ πάρτυ των Αθηνών αλλά ενδέχεται να οδηγούσε και στον στιγματισμό σου στις κοσμικές συνευρέσεις του Κολονακίου.
Η φετινή επέτειος των 45 χρόνων οδηγεί σε ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις. Το σύστημα δεν αισθάνεται ικανό να αφομοιώσει τα νοήματα του Μάη του 68 όπως έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες και προτιμά να σιωπήσει. Ίσως γιατί η εποχή μας παρουσιάζει τόσες ομοιότητες με τα σκοτεινά χρόνια του τέλους της δεκαετίας του ’60. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε σήμερα αν ήταν 1968 και θα καταλάβει τον τρόμο που σχηματίζεται στα μυαλά ορισμένων.
Αν ήταν λοιπόν 1968 ο αμερικανικός στρατός θα βρισκόταν βυθισμένος στο τέλμα κάποιας πολεμικής επιχείρησης σε αρκετές χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής (ας τις ονομάσουμε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία, Υεμένη, Λιβύη, Ιράκ, Συρία) σκορπώντας καθημερινά τον θάνατο μεταξύ των αμάχων. Οι σφαγές, όπως αυτή που σημειώθηκε στο Μάι Λάι του Νότιου Βιετνάμ, σήμερα θα πραγματοποιούνταν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα περίφημα drones, από κάποιον χειριστή στη Φλόριντα. Όσο για τα βασανιστήρια δεν θα πραγματοποιούνταν απευθείας από αμερικανούς στρατιώτες αλλά από μισθοφόρους εταιρειών όπως η Μπλακ Γουότερς.
Τα εγκλήματα που πραγματοποιούσε ο αμερικανικός στρατός το 1968 θα αποκαλύπτονταν από κάποια μεγάλη αμερικανική ερφημερίδα όπως οι New York Times και όχι από ανεξάρτητες πλατφόρμες όπως το Wikileaks. Οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτών των διαρροών, όμως, θα διώκονταν ανηλεώς όπως συμβαίνει σήμερα με τον Μπράντλει Μάνιν.
Αν ήταν 1968 οι αθλητές δεν θα χαιρετούσαν ναζιστικά αλλά θα σήκωναν περήφανα τις μαύρες γροθιές τους για να τιμήσουν τους Μαύρους Πάνθηρες. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα υποστήριζαν ότι είναι μόλις 24 χρόνων και γι’ αυτό δεν ήξεραν τι έκαναν ή ότι ο χαιρετισμός τους προέρχεται από κάποια αρχαία φυλή μαύρων στην Αφρική.
Φυσικά αν ήταν 1968 οι φασίστες και οι ρατσιστές θα φορούσαν ακόμη λευκές κουκούλες και όχι μαύρα T-shirt.
Αν ήταν 1968 τα άρματα μάχης δεν θα έρχονταν από το σύμφωνο της Βαρσοβίας για να καταπνίξουν την Άνοιξη της Πράγας αλλά θα στέλνονταν από την Βορειοατλαντική συμμαχία με πρόσχημα ότι ενισχύουν την Αραβική Άνοιξη για να ανατρέψουν εχθρικά καθεστώτα.
Αν ήταν 1968 οι Rolling Stones θα έγραφαν τo Street Fighting Man για φοιτητές που συγκρούονται με την αστυνομία ενάντια στην επιβολή διδάκτρων και την υπόγεια ιδιωτικοποίηση του συστήματος εκπαίδευσης. Στην Ιαπωνία οι σπουδαστές θα διαμαρτύρονταν για την ενίσχυση της παρουσίας του αμερικανικού στόλου με καθημερινές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία και δεν θα επέτρεπαν στο πεντάγωνο να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τη Βόρεια Κορέα για να στήνει το στόλο του σε στρατηγικά σημεία του Ειρηνικού Ωκεανού.
Το ίδιο θα συνέβαινε και στην Τουρκία όπου οι φοιτητές θα εξεγείρονταν για τη χρήση του αεροδρομίου του Εσένπογα για τη μεταφορά οπλισμού της CIA προς ομάδες μαχητών στη Συρία (όπως διαμαρτύρονταν για τον ελλιμενισμού του 6ου στόλου στη χώρα τους το 1968).
Αν βέβαια ήταν Μάης του ’68 και ξεσπούσαν επεισόδια σε οποιαδήποτε περιοχή της Ευρώπης τα κομμουνιστικά κόμματα θα καταδίκαζαν τα ξεσπάσματα οργής του πληθυσμού αποδίδοντάς τα (όπως είχε κάνει τότε η γαλλική Humanite) σε «ψευτοεπαναστάτες, οι οποίοι υπηρετούν τα συμφέροντα της γκολικής εξουσίας και των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων».
Το κόμμα θα καταδίκαζε κάθε αυθόρμητη έκρηξη της νεολαίας υποστηρίζοντας ότι δεν έχι έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την είσοδο στα χειμερινά ανάκτορα (διαδικασία η οποία, παρεπιμπτόντως, σημειώνεται πάντα χωρίς να «σπάσει ούτε τζάμι).
Αν ήταν Μάης του ’68 οι μεγαλύτεροι σχολιαστές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης θα συμφωνούσαν με το κομμουνιστικό κόμμα ότι πρόκειται για μια έξαρση χουλιγκανισμού, ως συμπλήρωμα όμως θα έγραφαν σε ειδικές ιστοσελίδες προσωπικοτήτων ότι για την αντιμετώπισή του φαινομένου απαιτείται η αναστολή ορισμένων άρθρων του συντάγματος ή η κινητοποίηση του στρατού.
Στην Ελλάδα βέβαια αν ήταν Μάης του ’68 δεν θα καταλαβαίναμε και πολλά γιατί θα είχαμε χούντα. Όσοι πολιτικοί έπαιρναν το χρίσμα του Παπαδόπουλου θα γίνονταν απευθείας υπουργοί και δεν θα περίμεναν στους διαδρόμου της εξουσίας όπως συμβαίνει σήμερα με τον Βορίδη. Φυσικά οι εκπρόσωποι Τύπου του καθεστώτος δεν θα επιτρεπόταν να έχουν στην προσωπική τους σελίδα στο Facebook φωτογραφίες με μέλη της βασιλικής οικογένειας, η οποία τότε αποτελούσε κόκκινο πανί για την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.
Αν ήταν 1968, στην Ελλάδα οι σημαντικότερες αποφάσεις δεν θα λαμβάνονταν από το κοινοβούλιο αλλά με προεδρικά διατάγματα. Στις πλατείες και στα μνημεία του ένδοξου παρελθόντος άντρες γυναίκες και παιδιά θα κρατούσαν αναμμένες δάδες και θα φώναζαν εθνικοπατριωτικά συνθήματα. Αν ήταν 1968 οι εφοπλιστές, με απόφαση του καθεστώτος, θα απολάμβαναν απόλυτης φοροασυλίας.
Στη χώρα θα πραγματοποιούνταν φυσικά βασανιστήρια, τα οποία όμως θα γίνονταν γνωστά μόνο από ξένα μέσα ενημέρωσης καθώς δεν θα μεταδίδονταν ποτέ από την ΥΕΝΕΔ. Το Συμβούλιο της Ευρώπης θα εξέφραζε βέβαια την έντονη ανησυχία του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσω του ειδικού επιτρόπου Νιλς Μουίζνιεκς αλλά πρακτικά δεν θα έκανε και πολλά για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Παρόλα αυτά αρκετά τμήματα της Αριστεράς θα συνέχιζαν να βλέπουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως μοναδική απάντηση στην κρίση δημοκρατίας της χώρας.
Αν ζούσαμε στο 1968 οι στενοί συνεργάτες και σύμβουλοι του πρωθυπουργού θα συνεργάζονταν με την ΕΥΠ για να φακελώνουν και να απειλούν δημοσιογράφους και ακτιβιστές (όπως έκανε άλλωστε η κυβέρνηση Νίξον και το FBI για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Οι ίδιοι θα εξαπέλυαν τόνους λάσπης εναντίον των αντιπάλων τους επισείοντας μάλιστα την Κομμουνιστική απειλή για να συνετίσουν τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Αν ήταν 1968 βέβαια τα σπίτια των μικροαστών θα απειλούν με κατάσχεση από τους κομμουνιστές και όχι από τους τραπεζίτες.
Αυτά θα συνέβαιναν αν σημειώνονταν σήμερα τα γεγονότα του 1968. Όπως εξηγήσαμε φυσικά και στο τελευταίο τεύχος του Unfollow δεν ζούμε στο 1968. Η Ευρώπη και ολόκληρος ο πλανήτης δεν βιώνουν το συμβολικό τέλος της μεταπολεμικής ανάπτυξης αλλά μια παρατεταμένη δομική κρίση που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’70. Οι συνθήκες είναι ολότελα διαφορετικές, ο φόβος όμως που εξακολουθεί να προκαλεί στους εξουσιαστές ο παγκόσμιος Μάης του ’68, ύστερα από 45 χρόνια θα έπρεπε να αποτελεί μάθημα για τους εξουσιαζόμενους. Ή όπως έλεγε και εκείνο το σύνθημα του 2008: Fuck May 68 Fight Now!
Άρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Μάιος 2013

In the mind of Harry Klynn: ΤΙ ΣΑΜΑΡΑΣ, ΤΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΣ...

In the mind of Harry Klynn: ΤΙ ΣΑΜΑΡΑΣ, ΤΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΣ...: ΠΛΗΡΩΣ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ "Έχουνε γεμίσει όλοι (οι παιδικοί σταθμοί) με μετανάσ...

ΤΙ ΣΑΜΑΡΑΣ, ΤΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΣ...

ΠΛΗΡΩΣ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ

"Έχουνε γεμίσει όλοι (οι παιδικοί σταθμοί) με μετανάστες και Έλληνας δεν μπορεί να μπει στον παιδικό σταθμό. Αυτό επίσης τέρμα. Είναι ορισμένα πράγματα που κι εμένα με ενοχλούν όσο εσάς, αλλά είναι κι ορισμένα πράγματα που πρέπει να σταματήσουμε την καραμέλα ότι είναι ρατσισμός".

Όχι, αυτή τη δήλωση δεν την έκανε ο Ηλίας Παναγιώταρος, ούτε κάποιο άλλο μέλος της Χρυσής Αυγής. Αυτή τη δήλωση...

πραγματοποίησε ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Όπως θα παρακολουθείστε στο video που ακολουθεί ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής, η οποία όπως όλα δείχνουν αποτελεί την "χρυσή εφεδρεία" της καταρρέουσας Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να γατζωθεί στην εξουσία και να συνεχίσει την εγκληματική της πολιτική σε βάρος του ελληνικού λαού.

Αλήθεια ποιος δεν θυμάται τα στελέχη της Χρυσής Αυγής πριν από καιρό να κάνουν λόγο για "παιδικούς σταθμούς μόνο για Έλληνες"; Η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά προκαλεί ανατριχίλα και μεγάλο προβληματισμό σε κάθε δημοκράτη και αντιρατσιστή.

Παρακολουθείστε το ανατριχιαστικό βίντεο και τα συμπεράσματα εναπόκεινται στην κρίση του καθενός:

Από  periodista

Πάμε πράγματι καλύτερα;

.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Ο Νίτσε, ερμηνεύοντας το γνωστό μύθο, γράφει ότι ο Δίας άφησε την ελπίδα στο κουτί της Πανδώρας όχι από οίκτο, αλλά από κακία, γιατί ελπίδα χωρίς αντίκρισμα και κυρίως χωρίς απόφαση για δράση δεν αποτελεί δώρο, αλλά κατάρα. «Τέτοια ελπίδα», υποστηρίζει στο «Menschliches, Allzumenschliches» ο φιλόσοφος, «αποτελεί το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει ατελείωτα το μαρτύριο του ανθρώπου».

Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει ακριβώς ένα παρόμοιο κλίμα τεχνητής αισιοδοξίας και παράδοσης, αξιοποιώντας τις τελευταίες εκθέσεις της τρόικας, του ΔΝΤ και ορισμένων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Υπάρχει πράγματι momentum, «ούριος άνεμος», όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα κυβερνητικά φερέφωνα; Η καθημερινότητα, φυσικά, στέλνει άλλα μηνύματα, συνέχειας της κρίσης και της ύφεσης και επιδείνωσης της ανεργίας. Μήπως όμως δεν βλέπουμε την αλλαγή στην καθημερινότητα, αλλά αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί στον ορίζοντα;
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Και αυτό φανερώνουν και οι περίφημες δηλώσεις και εκθέσεις, που υποτίθεται ότι συντηρούν την επικοινωνιακή αυτή επίθεση αισιοδοξίας. Οι εξαγγελίες, για παράδειγμα, του επικεφαλής του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ, περί νέου «κουρέματος» του χρέους μέσα στο 2014, ουσιαστικά αποτελούν ομολογία ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, παρά τους πανηγυρισμούς ότι η εφαρμογή του Μνημονίου είναι πλέον «εντός τροχιάς». Τα νούμερα, άλλωστε, είναι αμείλικτα: από το 120% του ΑΕΠ, που ήταν το χρέος πριν από την ένταξη της χώρας στους μηχανισμούς «σωτηρίας», έχει ήδη εκτιναχθεί στο 170%. Μάλιστα εάν το κούρεμα γίνει καθ' υπαγόρευσιν των δανειστών μας, με ανάλογο τρόπο με το PSI, ουσιαστικά θα φορτώσει με νέα βάρη -αντί να ελαφρύνει- την ελληνική οικονομία.
Τα θετικά στοιχεία, δε, που αναγνωρίζουν οι πρόσφατες εκθέσεις, χρειάζονται μετάφραση για να γίνουν κατανοητά: επιχαίρουν ότι έχει ήδη μειωθεί κατά τα δύο τρίτα η απώλεια ανταγωνιστικότητάς μας σε σχέση με την Ευρωζώνη, ως προς το μισθολογικό κόστος. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι πρέπει να πανηγυρίζουμε που μειώθηκαν οι μισθοί μας, αλλά να μη χαιρόμαστε και πολύ, γιατί επίκειται και άλλη μείωση, προκειμένου να καλύψουμε και το υπόλοιπο ένα τρίτο της χαμένης μας ανταγωνιστικότητας.
Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού (πρωτοφανής στα χρονικά, κατά τον υπουργό Οικονομικών) και η προαναγγελλόμενη ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος κρύβουν, αφ' ενός, τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών οργανισμών (βαίνουν, «αισίως», προς τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ), αφ' ετέρου -και κυρίως- το «επίτευγμα» αυτό δεν οφείλεται στην αύξηση των εσόδων από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που αποτελεί το βασικό λόγο διόγκωσης των ελλειμμάτων, αλλά αποκλειστικά στις περικοπές μισθών, συντάξεων και στη διάλυση των υποδομών του κοινωνικού κράτους.
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι τόσο αν η πολυθρύλητη ανάκαμψη έρθει εντός του 2014, πράγμα που, προφανώς, κάθε άλλο παρά βέβαιο δεν είναι, εάν λάβει κανείς υπόψη του τις συνεχείς διαψεύσεις παρόμοιων στόχων. (Κατά το πρώτο Μνημόνιο, θυμίζω, το 2013 θα είχαμε ήδη γυρίσει στις αγορές). Το θέμα είναι κυρίως ποιος θα ωφεληθεί από αυτήν και τι χαρακτήρα θα έχει. Εάν αφήσουμε την κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της, ξέρουμε ήδη την απάντηση. Ο αποσταγμένος νεοφιλελευθερισμός, που εφαρμόζεται, προαναγγέλλει υποτονική ανάκαμψη, που θα βασίζεται σε μισθούς Βουλγαρίας και ποσοστά ανεργίας πάνω από 20%, σε διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Τα εξαγγελθέντα μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς, όπως το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές, προαναγγέλλουν, για παράδειγμα, το θάνατο του Ελληνα εμποράκου. Εχει ήδη επισημανθεί στα κείμενα της τρόικας ότι στη χώρα μας το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων ανέρχεται σε 36%, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι μόλις 11%. Αυτό έρχονται να «διορθώσουν» παρόμοια μέτρα.
Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νομοτελειακά δεδομένο. Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη το διακύβευμα είναι αν θα συνεχιστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας ή θα αντικατασταθούν από μια νέα συνταγή ανάπτυξης, με κοινωνικό πρόσωπο. Οι προχθεσινές διαδηλώσεις στην Πορτογαλία δείχνουν το δρόμο. Η ελπίδα παύει να είναι κατάρα, όταν γίνεται έναυσμα για αντίσταση και δράση.
*Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ     

Ο Σαμαράς «τρώει» τον 13ο και 14ο μισθό

Του Τζώρτζη Ρούσσου 

Δρομολογείται η κατάργηση τους και στον ιδιωτικό τομέα, καταγγέλλει η ΓΣΕΕ Ο νέος γύρος των οριζόντιων περικοπών στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα περιλαμβάνει, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ, την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού!!!
Μάλιστα το νέο «ξήλωμα του πουλόβερ» της αγοραστικής δύναμης έχει ως λαγό, σύμφωνα πάντα με τους συνδικαλιστές, τον αδελφό του πρωθυπουργού Αλέξανδρο Σαμαρά, ο οποίος δεν δίστασε μαζί με τη μονομερή ανακοίνωση μείωσης 20% στη μισθοδοσία να περικόψει το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά και το επίδομα αδείας στους εκπαιδευτικούς που απασχολούνται στο Κολλέγιο Αθηνών. 

Με επιστολή που απέστειλε στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς η διοίκηση του Κολλεγίου ενημερώνει ότι προχωρεί από την 1η Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους σε μονομερή μείωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών κατά 20% για όσους έχουν ετήσιο μισθό πάνω από 14.000 μικτά τον χρόνο, που σημαίνει μισθό από 1.000 ευρώ και πάνω! Πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΕΕΙ) και κατά συνέπεια και του Κολλεγίου Αθηνών είναι ο αδελφός του πρωθυπουργού Αλέξανδρος Σαμαράς.
Μάλιστα, όπως καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί-μέλη της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας, το Κολλέγιο προχωρά σε μειώσεις μισθών όταν την τελευταία εξαετία έχει αυξήσει τα δίδακτρά του κατά περίπου 30% και δεν έχει υποστεί καμία μείωση του αριθμού των μαθητών που φοιτούν σ’ αυτό. Από την πλευρά της, η διοίκηση του Κολλεγίου επικαλείται την κατά 7,5% μείωση των διδάκτρων, την αύξηση του ποσού για τις υποτροφίες, καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάποιοι γονείς στην πληρωμή των διδάκτρων, ώστε να δικαιολογήσει την πρωτοφανή ενέργεια μονομερούς μείωσης των μισθών αλλά και περικοπής του 13ου και 14ου μισθού!
Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος που επέλεξε η διοίκηση του Κολλεγίου για να προχωρήσει στις μειώσεις, αφού ουσιαστικά μόνη της διαβουλεύτηκε, μόνη της αποφάσισε και ουσιαστικά ανακοίνωσε σε γονείς, εκπαιδευτικούς που απασχολεί αλλά και συνδικαλιστές τις αποφάσεις της! Η στάση αυτή, αλλά κυρίως η στενή σύνδεση της διοίκησης με τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, ήγειρε μεγάλες αντιδράσεις από τα συνδικάτα. Ηδη το προεδρείο του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΕΕΙ) και κατά συνέπεια και του Κολλεγίου Αθηνών δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την οικεία συνδικαλιστική οργάνωση (ΟΙΕΛΕ) αλλά και τη ΓΣΕΕ. 
Λαγός;
Ευθέως λοιπόν η διοίκηση της Εργατικής Συνομοσπονδίας κάνει λόγο για απόφαση με πολιτικό χαρακτήρα. Οι συνδικαλιστές συνδέουν ευθέως τη διοίκηση του Κολλεγίου υπό τον Αλέξανδρο Σαμαρά με το Μέγαρο Μαξίμου και εκφράζουν το συμπέρασμα ότι «η στόχευση της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού δεν είναι άλλη από την επέκταση της κατάργησης των δώρων και του επιδόματος αδείας στον ιδιωτικό τομέα».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών via http://www.periodista.gr

Μας δουλεύει ο Στουρνάρας;

“ Ο άνθρωπος που δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μία σωστή εκτίμηση, αμφισβητεί τον ΟΟΣΑ ”

periodista

Ο Γιάννης Στουρνάρας, ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης του Μερκελιστή Αντώνη Σαμαρά, ο άνθρωπος, ο οποίος μέχρι σήμερα δεν έχει πέσει μέσα ούτε σε μία πρόβλεψη, αμφισβητεί τώρα και την έκθεση του ΟΟΣΑ (Διαβάστε σχετικά ΕΔΩ). Ο Γιάννης Στουρνάρας στο περιθώριο των εργασιών της υπουργικής συνόδου του Οργανισμού στο Παρίσι εξέφρασε τη διαφωνία του για το αρνητικό νούμερο του ΑΕΠ, το 2014.
Όπως είπε: «Εμείς διαφωνούμε με το νούμερο αυτό. Διαφωνεί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθώς και το ΔΝΤ. Πιστεύω ότι το νούμερο θα βγει λάθος και εμείς θα βγούμε σωστοί. Εγώ πιστεύω ότι το ΑΕΠ θα είναι λίγο πιο κάτω από ένα θετικό +1».
Εξηγώντας τις απόψεις του για το θέμα, τόνισε ότι «η τάση στην Ελλάδα σήμερα είναι θετική, αφού φαίνεται να σταθεροποιείται η βιομηχανική παραγωγή, αν και ακόμα αρνητική, αλλά πολύ λιγότερο απ' ότι ήταν όλα τα προηγούμενα τρίμηνα». Ο υπουργός ανέφερε επίσης ότι οι κρατήσεις για τον τουρισμό πάνε πολύ καλά.
Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα του εξαθλιωμένου λαού, ένας εκ των βασικότερων υπευθύνων για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας υποστηρίζει ότι η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο. Ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος δεν έχει κάνει ούτε μία σωστή πρόβλεψη μέχρι σήμερα, είναι ο ίδιος ο οποίος υποστήριζε ότι η βοήθεια προς την Ελλάδα είναι "δώρο". Κι, όμως, αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται τις τύχες της ελληνικής οικονομίας.

 periodista.gr

H τρομοκρατία των Διακοσίων

Διακόσιοι άνθρωποι,οι επονομαζόμενοι διαδηλωτές- και όχι φυσικά πολίτες με δικαιώματα γιατί τα μόνα δικαιώματα που απέμειναν στους κατοίκους της χώρας είναι αυτά της απάθειας και της απραξίας,καταφέρνουν και παραλύουν σε καθημερινή βάση ολόκληρη την πρωτεύουσα από το Πέραμα ως τη Βάρη και από το Φάληρο ως τον Α. Στέφανο και ακόμα παραπέρα ως εκεί που φτάνει η φωνή της επιχειρηματικής ενημέρωσης, με τις ενοχλητικές διαμαρτυρίες τους .

Ούτε εκατόν ενενήντα εννιά,ούτε διακόσιοι ένας. Διακόσια κεφάλια  μέτρησε το καθεστώς του Δένδια, διακόσιοι ισχυρίζεται πως είναι ο «κεφαλάς» Πρετεντέρης ,«οι διακόσιοι ,οι διακόσιοι!! » αναπαράγουν από τα ξημερώματα ως τα μαύρα μεσάνυχτα τα φερέφωνα στα διάφορα hot spot της επιχειρηματικής ενημέρωσης. Καμιά πρωτοτυπία όταν πρέπει η προπαγάνδα του καθεστώτος να φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο σαλόνι.

Διακόσιοι απερίσκεπτοι διαδηλωτές (τρομοκράτες κουκουλοφόροι μη ανήκοντες σε οργανωμένα συνδικαλιστικά λόμπι,αθλητικά σωματεία ,κόμματα και γενικότερα οποιοσδήποτε δεν υπόκειται σε κρατικό έλεγχο)επειδή γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την νομιμότητα, δηλαδή την εμπορική ζωή της πρωτεύουσας, δηλαδή τις επιχειρήσεις,το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπατούν με το έτσι θέλω την ζωή πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων(ούτε τέσσερα δεν είναι αλλά δε γαμείς).Κλείνουν με κάθε αθέμιτο μέσο κεντρικούς λεωφόρους παράδρομους και σοκάκια,τους σταθμούς του Μετρό του τραμ του ΗΣΑΠ του ΟΣΕ των πράσινων- κίτρινων- κόκκινων και μπλε λεωφορείων, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ,το λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας ,τις πιάτσες των ταξί ,τα πάρκινγκ τις πλατείες και τους ακάλυπτους ,τις παραλίες και τους δρυμούς ,στερώντας  έτσι το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας σε πέντε εκατομμύρια πολίτες. Με άλλα λόγια ο ορισμός του φασισμού και η κατάλληλη αφορμή για την κατάλυση της δημοκρατίας από μια ελάσσονα μειοψηφία.

Ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί την μαύρη εκείνη ημέρα της διαδήλωσης των Διακοσίων,ώστε πέντε εκατομμύρια πλην των Διακοσίων τρομοκρατών, επομένως 4.999.800: ηλικιωμένοι , βρέφη ,νεογέννητα,αγέννητα ,νοικοκυρές,ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,εργάτες , μαθητές,σπουδαστές,φοιτητές, νοσηλευόμενοι και πεθαμένοι,να αδυνατούν να κατέβουν στο κέντρο για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας,να πιουν ένα καφέ,να περιηγηθούν στα μνημεία,να θαυμάσουν το ναό της δημοκρατίας,να χαζέψουν τις γύρω βιτρίνες,να ταΐσουν τα περιστέρια,να εργαστούν στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις,να μοιράσουν διαφημιστικά φυλλάδια,να βγάλουν τον σκύλο βόλτα στο πάρκο,να κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ,να κάτσουν στα παγκάκια και να διαβάσουν ένα βιβλίο,να κάνουν skateboard, να διαλογιστούν με τους διπλανούς πολίτες,να επικοινωνήσουν ,να προβληματιστούν, να τραγουδήσουν ,να χορέψουν ,να μεθύσουν με τις χαρές της ζωής,να αλλάξουν την πόλη τους,να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τους ήχους του id like to change the world.

 http://noumero11888.wordpress.com

Λουξεμβούργο: αγαπημένο μου πλυντήριο.Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Θα είναι το Λουξεμβούργο - ένα χωριό με 141 τράπεζες- το επόμενο θύμα μετά την Κύπρο στη σκακιέρα του Βερολίνου;

«Γνωρίζουμε τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος και γι’ αυτό έχουμε να σας προτείνουμε μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης τω επενδύσεών σας». Μηνύματα σαν κι αυτά έφταναν κατά δεκάδες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο Ρώσων ολιγαρχών αμέσως μετά τον τραπεζικό σεισμό που έπληξε την Κύπρο. Αποστολείς των μηνυμάτων ήταν τράπεζες σε φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης, όπως η Μάλτα, το Λιχτενστάιν, το Λουξεμβούργο αλλά ακόμη και το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου.
Το νέο κυνήγι πελατών από τις τράπεζες έφερε στο φως ένα δαιδαλώδες και σκοτεινό δίκτυο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων το οποίο δεν λειτουργεί, όπως συνήθως πιστεύουμε, μόνο σε μακρινά νησιά του ειρηνικού και του ατλαντικού ωκεανού αλλά στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ όμως η περίπτωση της Κύπρου έφερε στο προσκήνιο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το καθεστώς φοροασυλίας που ανέχεται η ΕΕ μέσα στο ίδιο της το σπίτι, αρκετές αναλύσεις φάνηκε να αγνοούν τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν την Κύπρο στα όρια της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Οι αναφορές στα διεθνή μέσα ενημέρωσης θύμιζαν συγκριτικό τεστ αυτοκινήτων ή ακόμη και αθλητών. «Είναι και οι δυο γεμάτοι στεροϊδή» έγραφε το Buisnessweek. «Oι καταθέσεις στις τράπεζες ξεπερνούν κατά πολύ το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Χώρας», συμπλήρωναν άλλα περιοδικά και εφημερίδες.

Ο λόγος φυσικά για την Κύπρο και το Λουξεμβούργο, τη χώρα που για αρκετούς αναλυτές θα μπορούσε να αποτελέσει το επόμενο θύμα της τραπεζικής κρίσης στην Ευρώπη. Η σύγκριση φαίνεται να λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο κυπριακός λαός βρέθηκε στη σημερινή κατάσταση γιατί υπέπεσε στα προπατορικά αμαρτήματα της τραπεζικής λαιμαργίας και της οικονομικής ανηθικότητας.
Πρόκειται όπως θα δούμε για μια απλουστευτική και ιδιαίτερα επικίνδυνη προσέγγιση η οποία όχι μόνο αγνοεί τις γεννεσιουργές αιτίες της κυπριακής κρίσης αλλά φαίνεται να χρησιμοποιεί και ρατσιστικά στοιχεία ανάλυσης. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το ρεπορτάζ των τελευταίων εβδομάδων για το τραπεζικό σύστημα του Λουξεμβούργου για να αντιληφθεί που έγκειται το πρόβλημα της ανάλυσης αλλά και πως λειτουργούν οι φορολογικοί και τραπεζικού παράδεισοι στην καρδιά της Ευρώπης.
Το μεγάλο πλυντήριο
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι οι καταθέσεις στις τράπεζες του Λουξεμβούργου ξεπερνούν κατά 23,5 φορές το ΑΕΠ της μικροσκοπικής αυτής χώρας τη στιγμή που στην Κύπρο ήταν «μόνο» 8,9 φορές περισσότερες. Το συγκλονιστικότερο στοιχείο όμως είναι ο αριθμός των τραπεζών που λειτουργούν αυτή τη στιγμή στο τελευταίο μεγάλο δουκάτο του πλανήτη.
Σε μια πόλη, την οποία μπορείς να περπατήσεις σε λιγότερο από μια ημέρα, λειτουργούν σήμερα 141 τράπεζες – προσοχή, όχι μηχανήματα αυτόματης ανάληψης… τράπεζες. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποθέσει κανείς ότι δεν πρόκειται για μια χώρα αλλά για ένα σύνολο τραπεζών ανάμεσα στις οποίες ξεφύτρωσαν μερικά σπίτια για να κατοικούν οι υπάλληλοι των τραπεζών. Στην πραγματικότητα γύρω από τις τράπεζες φυτρώνουν πολύ πιο εύκολα νομικά και λογιστικά γραφεία που επιτρέπουν σε εταιρείες φαντάσματα να λειτουργούν σαν βιτρίνα κολοσσιαίων επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν.
Παρά τις επίσημες διακηρύξεις όμως τα προηγούμενα χρόνια αυτός ο επίσημος «τοκογλυφικός» παράδεισος της Ευρώπης όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε από τις Βρυξέλλες αλλά αντιθέτως επιβραβεύθηκε από τους Ευρωπαίους καθώς φιλοξενεί την έδρα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους τον Μάρτιο του 2012 διέπονται από το δίκαιο του «μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου» – μια πραγματική καταστροφή για μια χώρα σαν την Ελλάδα που μέχρι πρότινος είχε το μοναδικό προνόμιο στον κόσμο να έχει ένα χρέος το οποίο διέπονταν σχεδόν στο 90% από το ελληνικό δίκαιο.
Ακολουθώντας λοιπόν τη λογική αρκετών αναλυτών, που αντιμετωπίζουν την χρηματοπιστωτική ανηθικότητα σαν βασικότερη πηγή για τα δεινά των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, θα περίμενε κανείς ότι το Λουξεμβούργο θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει πολύ πριν από την Κύπρο. Αυτό που δεν λαμβάνουν υπόψη τους αρκετά από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι οι ευθύνες της ΕΕ και συγκεκριμένα του Βερολίνου για δεινά του Κυπριακού λαού. Παραλείποντας τις καταστροφικές συνέπειες του κουρέματος του ελληνικού χρέους, που συμπαρέσυρε και το κυπραικό τραπεζικό σύστημα, οι συγκεκριμένοι αναλυτές επιχειρούν να λύσουν με όρους ηθικής ένα πρόβλημα που σχετίζεται περισσότερο με τον οικονομικό ιμπεριαλισμό του Βερολίνου και την προσπάθεια απόλυτης κυριαρχίας των γερμανικών οικονομικών ελίτ.
Ανοίγουν οι επτασφράγιστοι λογαριασμοί
Το μυστικό της τραπεζικής «επιτυχίας» του Λουξεμβούργο ήταν το καθεστώς απόλυτης μυστικότητας σε σχέση με τα ονόματα των καταθετών και το ύψος των καταθέσεων. Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν πλυντήριο βρώμικου ή απλώς αφορολόγητου χρήματος μια χώρα 500.000 κατοίκων κατάφερε να παρουσιάζεται σαν ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα της Ευρώπης δίπλα στο Λονδίνο και την Φρανκφούρτη. Οι τράπεζες διαχειρίζονταν αμοιβαία κεφάλαια 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στα οποία αν προστεθούν και στοιχεία ενεργητικού 550 δισεκατομμυρίων προσεγγίζουμε τα 3 τρις δολάρια – περίπου δηλαδή 50 φορές το ΑΕΠ της χώρας.
Όλα αυτά όμως ενδέχεται να αποτελέσουν περασμένα μεγαλεία για το Λουξεμβούργο. Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, υποσχέθηκε ότι από την 1η Ιανουαρίου του 2015 το μεγάλο δουκάτο θα δημοσιοποιεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ στοιχεία για τους τραπεζικούς λογαριασμούς στο έδαφός της. Η αμέσως επόμενη φράση του όμως έδειξε τους αληθινούς πρωταγωνιστές αυτές της διαδικασίας. «Απλώς ακολουθούμε μια διεθνή τάση» είπε σχεδόν απολογητικά ο Γιούνκερ συμπληρώνοντας ότι η κίνηση αυτή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθεί σαν «υποταγή στο Βερολίνο».
Και όμως σε αυτό το σημείο έγκειται η ουσία του ζητήματος και η πραγματική ομοιότητα με την Κύπρο: Το Βερολίνο έχει αποφασίσει να κλείσει τα «μικρά μαγαζιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος συγκεντρώνοντας όλο το ζεστό χρήμα στο δικό του τραπεζικό σύστημα ή σε φορολογικούς παραδείσους που θα είναι απόλυτα ελεγχόμενοι από τις γερμανικές ελίτ.
Μοναδική ελπίδα τώρα για τον χρηματοπιστωτικό παράδεισο του Λουξεμβούργου είναι να αφεθεί να ξεφουσκώσει ομαλά με λυγμό και όχι με κρότο, όπως θα έλεγε και ο Τ.Σ Έλιοτ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις τα επόμενα χρόνια θα επιβιώσουν 60 με 70 τράπεζες, αριθμός που είναι και πάλι τεράστιος για το δουκάτο αλλά προϋποθέτει ψαλίδισμα ή κατάρρευση του 50% του τραπεζικού του συστήματος. Μια φούσκα πλανιέται και πάλι πάνω από την Ευρώπη.

Επίκαιρα Μάιος 2013
via  http://info-war.gr