Του Γιώργου Τριβιζάκη.
Ο καθηγητές, σαν κλάδος αλλά και σαν συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτή τη στιγμή ο κύριος στόχος του μνημονιακού κράτους έκτακτης ανάγκης. Η επίθεση που δέχονται απειλεί αφ΄ενός τη φύση του δημόσιου σχολείου, όπως τουλάχιστον το ξέραμε μέχρι τώρα και αφετέρου την υπόσταση του οργανωμένου συνδικαλιστικού τους κινήματος.
Δεν μιλάμε για κάποια επίδειξη «Κυβερνητικής αδιαλλαξίας» και η επιστράτευση δεν είναι μια«Επιστράτευση αυταρχισμού», όπως (πολύ άστοχα και αναντίστοιχα με τις περιστάσεις) καταγγέλλει η σημερινή ΑΥΓΗ στον κεντρικό τίτλο της. Φαινόμενα αδιαλλαξίας ή αυταρχισμού υπήρξαν πάμπολλα στη μεταπολιτευτική ιστορία και μάλιστα στις χρυσές εποχές του ελληνικού καπιταλισμού και του ευρωπαϊκού ονείρου. Σήμερα μιλάμε για κάτι πολύ πιο μεγάλο. Μιλάμε για την απόπειρα τσακίσματος και διάλυσης του μεγαλύτερου ελληνικού συνδικάτου, μιλάμε για το ελληνικό ισοδύναμο της επίθεσης του θατσερισμού στους βρετανούς ανθρακωρύχους. Και είναι πολιτικά επικίνδυνο να μην το βλέπει αυτό όποιος θέλει να ηγεμονεύει πολιτικά στον αγώνα του ελληνικού λαού για επιβίωση.
Για την τακτική που επέλεξε το συνδικαλιστικό των εκπαιδευτικών μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις ή επιφυλάξεις, αλλά η μαχητική στήριξη και η συμπαράταξη μαζί τους είναι η μόνη θέση που οφείλουν να έχουν όλες οι ταξικές οργανώσεις των εργαζομένων και οι οργανώσεις της Αριστεράς. Χωρίς κανένα αλλά. Κάποιοι αγώνες πρέπει να δίνονται ακόμα και αν εκτιμάς ότι (πιθανότατα) θα τους χάσεις. Το πρώτο κριτήριο για το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι είναι η διάθεση και η αποφασιστικότητα των ίδιων των εργαζομένων. Γι αυτό είναι κρίσιμο το διήμερο Δευτέρα-Τρίτη, όπου στα ανοιχτά σχολεία και τις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ θα φανεί η ύπαρξη ή όχι συγκρουσιακού φρονήματος. (Όπου βέβαια για τη διαμόρφωση τέτοιου φρονήματος έχουν κύρια ευθύνη οι «πρωτοπορείες». )
Το (δεξιό) παραμυθάκι, ότι η επιστράτευση είναι «νίκη» γιατί επιτρέπει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν στο μαντρί με ψηλά το κεφάλι, πρέπει να τελειώνει. Η επιστροφή στη δουλειά μετά από επιστράτευση είναι ήττα, όπως ακριβώς και η επιστροφή στη δουλειά μετά από σπάσιμο της απεργίας με άλλα πιο «δημοκρατικά» μέσα. Κάνεις ότι μπορείς για την αποφύγεις-επειδή είναι το βαρύ όπλο του αντίπαλου-αλλά αν γίνει, πρέπει να δεις πως την αντιμετωπίζεις και τουλάχιστο να μην γίνεσαι καταγέλαστος λέγοντας «νικήσαμε». Ακόμα δεν ξέρουμε αν οι καθηγητές σκοπεύουν-και πως-να αντιπαλέψουν την επιστράτευση. Η κινηματική ύφεση του τελευταίου διαστήματος δημιουργεί απαισιόδοξες σκέψεις. Αλλά σε αυτά τα δύσκολα χρόνια πρέπει να προβλέπουμε-και να προετοιμάζουμε- και το απρόβλεπτο. Όπως κατά κόρον κάνει και ο αντίπαλος.
Τα τρία χρόνια του μνημονιακού εφιάλτη μας ζεσταίνει η ελπίδα και η αναμονή ενός (μικρού έστω) «εργατικού Στάλινγκραντ». Δεν ήρθε με την ΠΟΕ-ΟΤΑ, ούτε με τη χαλυβουργία, ούτε με το μετρό. Πιθανώς να είναι ακόμα μακριά. Αυτή τη στιγμή όμως η πόλη που πολιορκείται από τον εχθρό είναι οι εκπαιδευτικοί. Χρέος της αριστεράς και όλων των εργαζομένων είναι ναδουν και αυτή τη μάχη σαν εκείνη που πιθανώς θα αλλάξει την πορεία του πολέμου.
Είναι αυτονόητο ότι, για την επόμενη εβδομάδα, το κύριο καθήκον κάθε αριστερής συλλογικότητας, κάθε συνδικάτου, κάθε εργαζόμενου είναι η συμπαράταξη με τους εκπαιδευτικούς και η στήριξη του αγώνα τους. Δεν υπάρχει δικαιολογημένος απών από αυτή τη μάχη. Από τη μια μεριά του οδοφράγματος ή από την άλλη, δεν υπάρχει χώρος πάνω στο οδόφραγμα.
Η ελληνική κοινωνία, ακόμη και αν στη πλειοψηφία της διαφωνεί - κατά τους δημοσκόπους - με την επιλογή του χρόνου της απεργίας, έχει τα μάτια της στραμμένα σε αυτούς στους οποίους έχει αναθέσει τη μόρφωση και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της. Περιμένει να διδάξουν το μάθημα της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Ότι και να λέει τώρα, στο βάθος θα τους αξιολογήσει για το μάθημά τους. Αν είναι νικηφόρο θα τους βάλει άριστα. Αν δεν παραδώσουν καθόλου μάθημα θα τους βάλει άσσο. Υπάρχουν και οκτώ ακόμα ενδιάμεσοι βαθμοί.Οι καθηγητές πρέπει να αποδεχτούν να διδάξουν το μάθημα και να αξιολογηθούν γι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου