Πραγματικά, όπως δείχνουν όλες οι διαθέσιμες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, η ριζοσπαστική Αριστερά και η συντηρητική Δεξιά βρίσκονται περίπου στα ίδια επίπεδα εκλογικής επιρροής (του 28-29%), η Χ.Α. σε εμφανώς υψηλότερο ποσοστό (περί το 11%) έναντι του Ιουνίου 2012 (7%), ενώ η συγκυβερνώσα Κεντροαριστερά κατορθώνει να επιτυγχάνει αθροιστικά μια επιρροή του 12%, με το ΚΚΕ να συγκρατείται σε ένα χαμηλότερο, αλλά σταθερό επίπεδο (του 6%). Κατά συνέπεια, η εξασφάλιση του εκλογικού προβαδίσματος της Ν.Δ., με τη δυνατότητα εκ νέου σχηματισμού τρικομματικής συγκυβέρνησης, παραμένει ένα πιθανό σενάριο, στο μέτρο όμως που κατορθώσει να επιτύχει την πολιτική της διεύρυνση προς τα ακροδεξιά. Στο επίκεντρο των πολιτικών της προσανατολισμών άρα, η άντληση από τη δεξαμενή της νεοναζιστικής Δεξιάς, προκειμένου να επιτύχει το πολυπόθητο προβάδισμά της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.
Τα δυσδιάκριτα όρια στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης
Πρόκειται ουσιαστικά για την απόπειρα επανάληψης στα ελληνικά δεδομένα του εγχειρήματος του Ν. Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2007, κατά τις οποίες ο μετέπειτα πρόεδρος της γαλλικής Δημοκρατίας κατόρθωσε να αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό από το εκλογικό σώμα του Εθνικού Μετώπου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στον πρώτο γύρο αυτών των εκλογών, εξ αιτίας της ήδη εφαρμοσμένης ρατσιστικής, ξενοφοβικής και αυταρχικής πολιτικής που είχε ασκήσει προηγούμενα ως υπουργός της κυβέρνησης του προέδρου Ζ. Σιράκ, ο Ν. Σαρκοζί είχε πλασαριστεί σε προνομιακή θέση, με το 31% των ψήφων έναντι του 26% της Σ. Ρουαγιάλ, και κέρδισε τον δεύτερο γύρο με 53%, επιτυγχάνοντας τη μείωση των ιστορικών ποσοστών του Εθνικού Μετώπου στο 10%. Ήταν η μοναδική φορά που το Εθνικό Μέτωπο, από τη στιγμή της εμφάνισής του στη γαλλική πολιτική ζωή (στις προεδρικές εκλογές του 1988 με 14%), και μέχρι την τελευταία εκλογική προεδρική αναμέτρηση του 2012 (με το 18% που πέτυχε), συμπιέζονταν σε τέτοια χαμηλά επίπεδα από την κλασική Δεξιά, εξ αιτίας της ακροδεξιάς διολίσθησης του Ν. Σαρκοζί. Αυτό ακριβώς το πετυχημένο πολιτικό εγχείρημα επιχειρεί να αντιγράψει στις σημερινές συνθήκες ο Αντ. Σαμαράς.
Τίθενται έτσι δύο καίρια πολιτικά ζητήματα που απαιτούν από την πλευρά της ριζοσπαστικής Αριστεράς την προσπάθεια απάντησής τους, προκειμένου να κατορθώσει να αντισταθμίσει αυτό το αντιδραστικό ενδεχόμενο. Το πρώτο αφορά το κατά πόσον είναι εφικτό ένα τέτοιο δυσμενές για το λαϊκό αριστερό κίνημα ενδεχόμενο. Από την όλη μεταπολεμική πορεία της ελληνικής Δεξιάς είναι περισσότερο από προφανές ότι υφίσταται σαφής γειτνίαση και συγγένεια των δύο πολιτικών χώρων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η μετάγγιση αίματος από τη Χ.Α. στη Ν.Δ. Ποτέ τα πολιτικά όρια μεταξύ κοινοβουλευτικής και νεοφασιστικής Δεξιάς δεν ήταν τόσο κατηγορηματικά προσδιορισμένα, αυτές οι δύο εκδοχές της συντηρητικής παράταξης δεν διαχωρίζονταν από σινικά τείχη. Άλλωστε σ' όσο βαθμό η Ν.Δ. διολισθαίνει προς αυταρχικές, ρατσιστικές και κατασταλτικές κατευθύνσεις, στον ίδιο βαθμό διαμορφώνει γέφυρες εκλογικής επικοινωνίας με το ακροατήριο της Χ.Α.
Βέβαια τα στρώματα που εκφράζονται από τη νεοναζιστική Δεξιά είναι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που έχουν παροπλισθεί, μικροαστικές μερίδες που καταστρέφονται, και λούμπεν προλεταριακά στοιχεία που έχουν εξαθλιωθεί από τις συνέπειες της κρίσης και της μνημονιακής πολιτικής. Αν τα τελευταία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να επαναπατρισθούν πολιτικά στη Ν.Δ., δεν συμβαίνει το ίδιο με τα δύο πρώτα (μικρομεσαία στρώματα). Κατά συνέπεια, κάτω από ορισμένους, ιδεολογικούς κυρίως, και όχι τόσο κοινωνικούς, όρους είναι δυνατή η αποκατάσταση αυτή σχέσεων εκπροσώπησης αυτής της μικρομεσαίας διαστρωμάτωσης με τη Ν.Δ., με τον όρο προφανώς ότι σταθεροποιείται μια ορισμένη οικονομική κατάσταση και ανοίγει ο δρόμος για την επανένταξή τους στον αστικό συνασπισμό εξουσίας.
Η πολιτική εξισορρόπηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αφορά στην υιοθέτηση των τρόπων για την εξισορρόπηση αυτής της ενδεχόμενης διεύρυνσης της Ν.Δ. προς τα ακροδεξιά, με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι δεν λειτουργούν τέτοιου τύπου αριστερές δεξαμενές όπως συμβαίνει αντίστοιχα στη συντηρητική παράταξη. Τρεις αναδεικνύονται οι δυνατότητες για τη στοιχειοθέτηση μιας τέτοιας αποτελεσματικής απάντησης:
Από τη μια πλευρά, η επιδίωξη της κοινωνικής συμμαχίας με τις παραφθειρόμενες μικροαστικές τάξεις που συνεχίζουν να βρίσκονται στην εκλογική επιρροή της Δεξιάς, όχι τόσο με την επίκληση του κινδύνου της «φασιστικής εκτροπής», που δεν είναι πειστική γι' αυτά τα στρώματα, αλλά με την ανάδειξη ενός εναλλακτικού ριζοσπαστικού παραγωγικού σχεδίου, που, στη βάση της ικανοποίησης των θεμελιωδών λαϊκών συμφερόντων, «ανοίγει χώρο» στην προάσπιση των μικροαστικών μερίδων: Π.χ. με μια ισχυρή αναδιανεμητική εισοδηματική πολιτική τόνωσης της ζήτησης της μισθωτής εργασίας, που θα αναστήσει οικονομικά τις μικροαστικές δραστηριότητες, ή με την προβολή της ουσιαστικής προοπτικής της συνεταιριστικής παραγωγικής οργάνωσης (μικρεμπόρων, συνεργείων, βιοτεχνών, νέων επιστημόνων κ.λπ.), με τη δημόσια επενδυτική στήριξη και τη δημοκρατική συλλογική αρχή.
Από την άλλη πλευρά, με την προαγωγή της κοινωνικής κινηματικής διεύρυνσης της επιρροής της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πράγμα που γίνεται φανερό σε κλάδους που δρομολογούν κινητοποιήσεις και όπου η αντιμνημονιακή και ριζοσπαστική συσπείρωση φτάνει να αγκαλιάζει ευρύτερα στρώματα της μισθωτής εργασίας, με αποτέλεσμα να διαρρηγνύονται οι σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης των εργαζομένων με τους πολιτικούς σχηματισμούς της τρικομματικής συγκυβέρνησης.
Τέλος, με τη θέση στο επίκεντρο και στην πρώτη προτεραιότητα της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής της πειστικής απάντησης στο τραγικό ζήτημα της υπερμεγέθους ανεργίας, που η παράτασή της γίνεται εξ αντικειμένου φυτώριο ρατσιστικών συμπεριφορών. Η ριζική αναδιανομή του χρόνου εργασίας στο συνολικό εργατικό δυναμικό, η μείωση του χρόνου απασχόλησης (δεν σημαίνει ότι επειδή η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι δραματική, αυτό μπορεί να θέτει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το αίτημα του 7ωρου -5θήμερου - 35ωρου), η δρομολόγηση μιας εντατικής παραγωγικής απογείωσης της οικονομικής δραστηριότητας με δημόσια, συνεταιριστικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ορισμένα από τα ορόσημα μιας τέτοιας πολιτικής αντιμετώπισης της μαζικής ανεργίας.
ΜΟΤΟ
Οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης των οικονομικών μεταναστών με το σχέδιο "Ξένιος Ζευς", η επιβολή διά πυρός και σιδήρου του νόμου και της τάξης, η πολιτική επιστράτευση στις απεργιακές κινητοποιήσεις στις αστικές συγκοινωνίες, στους ΟΤΑ, στους ναυτεργάτες και τελευταία στους καθηγητές καταμαρτυρούν αυτή τη μετατόπιση της Ν.Δ. προς έναν πολιτικό σχηματισμό αυταρχικού, κατασταλτικού και ρατσιστικού τύπου, έναντι των παλαιότερων διακηρύξεων και αντιλήψεων που επικρατούσαν για την υιοθέτηση μιας κεντροδεξιάς κατεύθυνσης
Ταρπάγκος Ανέστης
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου