Πανελλήνιες θέλετε εσείς;… ΑΠΟΧΗ τα παιδιά από το “μορφωτικό πάρτυ” σας!

Θέλω να πω κι εγώ δυο λογάκια περί εκπαιδευτικών, μαθητών και Πανελλήνιων. Ενταγμένα μέσα (πώς γίνεται αλλιώς, άλλωστε;) στο γενικό κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο και τις προεκτάσεις του.

Πιστεύω, τελικά, ότι το ιδανικό και ιδιαίτερα ηχηρό σαν σφαλιάρα προς όλες τις κατευθύνσεις, θα ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών (με τη σύμφωνη βέβαια γνώμη και στήριξη των γονέων και κηδεμόνων) ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ Σ’ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ως μια απρόσμενη και… δυναμικότατη μορφή διαμαρτυρίας της διάλυσης του παρόντος τους και ακύρωσης του μέλλοντός τους!

Του ανιχνευτή

Σ’αυτές τις αγχωτικές-νευρωτικές-ψυχοκτόνες εξετάσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την έννοια της Εκπαίδευσης και τη μετάδοση της Γνώσης ως βιωματικής εμπειρίας, που περνά μέσα από τον εαυτό και μέσα στον εαυτό. Εξετάσεις για μια θέση στην κρεατ-αγορά της εργασιακής εξαχρείωσης του πανελλαδικού Αλκατράζ.

Γιατί αν οι “προσδοκίες των μαθητών και οικογενειών τους” (όπως δήλωσε με στόμφο ο γνωστός συνταγματοκτόνος, υπεραμυνόμενος της προληπτικής επιστράτευσης των καθηγητών) είναι μια θεσούλα στα εγχώρια αζήτητα, στην εργασιακή ομηρία και στην κατά διαστήματα ενοικιαζόμενη δουλική εργασία των 300-400 σκατοευρώ, τότε δεν πρόκειται για “προσδοκίες” και “όνειρα”. Αλλά για ΔΟΥΛΙΚΟΤΑΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ και ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΕ ΜΙΑ ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!

Και οι εκπαιδευτικοί ας ορθώσουν άφοβα το ανάστημα (θα γεμίσουν οι ξέχειλες ήδη φυλακές με δεκάδες χιλιάδες καθηγητές ή θ’απολυθούν ΟΛΟΙ, με τα κενά στο προσωπικό να είναι πολύ μεγάλα όσες συγχωνεύσεις σχολείων κι αν γίνουν;) που απαιτεί η θέση τους ως στυλοβάτες του καταρρέοντα κοινωνικού ιστού. Και, επίσης, η τεράστια συμβολή τους στην πνευματική και ψυχική υγεία των παιδιών, που πεινούν και βλέπουν γονείς-συγγενείς-φίλους-γνωστούς να αυτοκτονούν από την απελπισία! Γιατί ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ και πρώτιστα δικό τους να διδάξουν στα παιδιά, με το διάφανα αγωνιστικό-που θα μπορούσε να πάρει τη μορφή του ντόμινο παρά την υπονόμευση κι από τα ίδια τα συνδικάτα-παράδειγμά τους (αυτό δηλ. που ΔΕΝ έχει σχέση με τα τραγελαφικά συνδικάτα των καρεκλοκένταυρων μελλοντικών υπουργών) ότι η ζωή δεν είναι μόνο οι υποχρεώσεις του καρπαζοεισπράχτορα λουστράκου. Αλλά και μια σειρά δικαιωμάτων, που προσδιορίζουν τις δημοκρατικές εύρυθμες κοινωνίες και η ωμή απεμπόλησή τους επιβάλλει σθεναρή διεκδίκηση και αντίσταση.

Εκτός κι αν περάσαμε οριστικά και με τη μνημονιακή βούλα στη “στρατευμένη παιδεία” των κοινωνικών γκούλαγκ και κρεματορίων, με απροκάλυπτο συγχρόνως ταξικό σχεδιασμό. Έτσι απλά και αναίμακτα! Οπότε οι επερχόμενες άτυχες γενιές θα έχουν κάθε λόγο να σκατοψυχιάζουν τις τωρινές για το ξεδιάντροπα εύκολο κατέβασμα βρακιών…